Typisch

‘Ik verveel me!’
John keek op van de computer waarop hij met twee vingers en met een typesnelheid van ongeveer twee aanslagen per minuut het nieuwste stukje voor zijn blog aan het schrijven was. Een verveelde Sherlock was levensgevaarlijk en bovendien onuitstaanbaar, maar het was nog steeds een geniale opmerking. 'Geweldig!' riep hij vol adoratie uit.
Een sirene was buiten hoorbaar, en Sherlocks ogen lichtten plotseling op terwijl hij rechtop ging zitten. Hij sprong bijna op en neer in zijn stoel van opwinding en besefte pas net op tijd dat hij Lestrade niet wilde laten merken hoe hopeloos op zoek naar afleiding hij was. Hij zakte zogenaamd ongeïnteresseerd onderuit op het moment dat Mrs Hudson Lestrade binnenliet.
‘Er is een derde moord gepleegd. Weer de man van een ex-militair en weer een homo-koppel,’ verkondigde de agent.
Mrs Hudson sloeg een hand voor haar mond. ‘Wat een geluk dat jullie nog niet zijn aangevallen, jongens.’
‘Ik ben niet zijn date,’ merkte John geïrriteerd op, al was dat een erg vreemde opmerking aangezien het nogal logisch was dat ze geen date hadden in hun eigen woonkamer.
Sherlock was inmiddels via deductie de kleur haar van de moordenaar te weten gekomen, net als zijn lievelingsprogramma, de naam van zijn eerste cavia en hoe vaak hij zijn ondergoed wisselde. Hij had een geweldig plan uitgestippeld in zijn hoofd, maar nam niet de moeite om dat aan iemand uit te leggen. ‘John, we gaan trouwen,’ beval hij. Toen dat hem wat verbaasde blikken opleverde voegde hij eraan toe; ‘Puur en alleen om de moordenaar onze kant op te leiden, natuurlijk.’ Hij verkneukelde zich om de domheid van de aanwezigen toen ze met open ogen in zijn leugen trapten.
‘Briljant!’ riep John vol bewondering uit. Daarna veranderde zijn uitdrukking echter en hij schudde spijtig zijn hoofd. ‘Ik heb geen tijd, Sherlock. Ik moet nog naar de supermarkt om melk te halen, want die is op.’
Sherlock had het griezelige gevoel dat de katten op Johns trui de melk hadden gedronken. Hij had die trui altijd al griezelig gevonden - die ogen, die ogen staarden naar hem -, maar liet daar niets van merken. Hij maakte een pirouette terwijl hij zijn sjaal omdeed, om zijn lange mantel mooi te laten flapperen, en antwoordde; ‘Vraag het aan Mrs Hudson. Ik heb je nu nodig, want ondanks je gemiddelde intelligentieniveau kom je soms toch met redelijk goede ideeën.’
Mrs Hudson, die door de woonkamer rende en opruimde, riep; ‘Ik ben jullie verhuurder jongen, niet jullie huishoudster! Willen jullie een kopje thee?’
‘Ja graag. Met een paar biscuitjes, als u die nog hebt.’