Hoofdstuk 4

Rayundo, die een heel eind verderop zit, kijkt naar Dolcine. Haar prachtige lichtbruine haren die golven, haar mooie, vredige groene ogen, en haar lieve glimlach. Minica is ook mooi, met lange zwarte haren, met een paar blauwe lokken. Haar serieuze blik, die hem in de gaten houdt. Dolcine is ook naar hem aan het kijken. Vanuit haar ooghoek, omdat Minica hem nog niet vertrouwd.
‘Je moet oppassen,’ begint Minica. ‘Je weet nooit of ze het menen.’
Dolcine knikt. Dat is ook wel waar. Maar zijn blik, zo eerlijk. Dolcine sluit haar ogen en geniet van het kleine vuurtje dat Minica heeft gemaakt.
‘Ga maar slapen, ik hou hem wel in de gaten,’ zegt Minica zachtjes. Meteen ploft Dolcine neer in een hoopje bladeren. Ze valt binnen een korte tijd in slaap. Minica zit standvast te kijken naar Rayundo, die blijkbaar geen moeite doet om een vuurtje te maken. Daardoor is het moeilijker om hem te zien. Hij kijkt naar haar. En dan kijkt hij naar Dolcine, die vredig naast haar ligt te slapen. Omdat het ongunstig is dat hij geen vuurtje heeft, dooft ze haar vuurtje. Ze laat haar ogen wennen aan het donker, en al snel ziet ze hem weer zitten. Zo onschuldig. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Misschien moest ze hem wel vertrouwen. Hij heeft wel veel moeite gedaan om hun vertrouwen te winnen. En Dolcine vertrouwd hem, ze vindt hem zelfs leuk. Hij haar ook, dat was al snel duidelijk. Ze kan niet de hele nacht opblijven, en ze kan ook niet verwachten dat Dolcine het van haar over kan nemen. Ze ziet dat hij gaat liggen. Minica zucht en besluit dat zij beter ook kan gaan slapen. Ze laat zich vermoeid achterovervallen. Als er nu iets zou gebeuren met Dolcine, zou ze het zichzelf nooit vergeven.

Dolcine voelt iets kouds in haar nek. Ze rilt en schrikt wakker. Ze schiet overeind, en ziet dat Rayundo tegenover haar zit. Ze bloost. Ze kijkt naast zich en ziet dat Minica ook net wakker wordt. Minica wrijft in haar ogen en kijkt slaperig voor zich uit. Ze gaat rechtop zitten en kijkt naar Rayundo.
‘Wil je op mijn zus passen terwijl ik wat eten ga zoeken?’
‘Waar komt al die vertrouwen ineens vandaan? Die gaf je me gisteravond niet.’
‘Ach ja, dat verandert.’
Dolcine pakt voorzichtig de handen van Rayundo vast. Minica draait zich om en loopt weg, hopend dat ze een goede beslissing neemt.
‘Dus jij bent een elf,’ begint Rayundo.
‘Ja.. Dat klopt..’
‘Ik weet niet wat ik ben…’
‘Hoezo weet je dat niet?’
‘Ik heb het nooit geweten. Misschien kom ik wel van de feeën.’
‘Mijn zus haat feeën… Ik weet niet waarom…’
‘Ach ja, feeën lijken onschuldig maar dat zijn ze niet altijd.’
Dolcine gaat anders zitten, en kijkt met verwachtingsvolle ogen naar Rayundo. ‘En hoe weet jij dat dan?’
Rayundo buigt naar haar toe. ‘Ik heb ze wel eens langs zien lopen. Onschuldige kleine meisjes op blote voeten met grote doorzichtige vleugels en altijd wel een bloemetje in hun haar. Maar ze kunnen heel defensief worden, soms zelfs agressief.’
‘Misschien heeft mijn zus daarom wel een hekel aan ze.’ Ze lacht en Rayundo kan niet laten dan ook mee te lachen. Hij staat op en steekt een hand uit naar Dolcine. Die neemt hem aan en laat zich overeind trekken. Hij zet een stap naar voren, zo heel dichtbij Dolcine staand.
‘Kom, ik moet je wat laten zien,’ fluistert hij in haar oor.
‘Wat dan?’ fluistert ze opgewekt terug.
Hij pakt haar hand en sleurt haar mee naar een boom. Op het eerste gezicht lijkt het een boom net als alle andere. Behendig klimt hij in de boom, en helpt Dolcine ook de boom in.
‘Kom, we moeten helemaal naar de top,’ zegt hij uitdagend.
‘Helemaal naar de top?!’ roept Dolcine verschrikt uit.
‘Ja, kom!’
Eenmaal bijna helemaal bovenin de boom zucht hij van verlichting. Dolcine staat naast hem op de tak, en zodra ze het uitzicht ziet, slaakt ze een kreetje van genot.
‘Wat mooi!’ En ze leunt tegen hem aan. Hij begint te blozen en knikt.
‘Deze boom is net iets hoger dan alle andere bomen. Daarom zit ik altijd hier.’ Hij kijkt naar Dolcine, die stralend geniet van het uitzicht.
Laat dit moment nooit ophouden, denken ze beiden.