I don't jump.

Het gesprek viel stil en veel te snel stonden we voor mijn huis. Ik aarzelend en speelde met mijn sleutels, niet wetend hoe ik afscheid moest nemen. ’Dan zie ik je morgen?’ vroeg ik.
’Wil je anders meekomen? Alice zou het vast leuk vinden,’ stelde Jasper voor.
Ik wist niet hoe snel ik ja moest zetten, maar was bang dat ik misschien te gretig over zou komen. ’Oké,’ mompelde ik nonchalant.

’Hier moeten we over.’ Jasper maakte een hoofdbeweging naar de rivier die onze weg versperde.
’Al lopend?’ vroeg ik plagend. Ik liep dichter en plaatste mijn voet op het water.
’Als je graag nat wilt worden.’ Jasper kwam lachend naast me staan. ’Wij normale wezens springen erover.’
‘Ik ben niet normaal,’ lachte ik.
’Je meent het.’ Hij schudde glimlachend zijn hoofd. ’Loop langs de rand af, als je dan valt kan ik je opvangen.’
Het was het beste aanbod dat ik in jaren had gehad. Misschien kon ik doen alsof ik viel en… Mijn gedachten werden verstoord door Jasper die mijn hand vastnam en glimlachte. ’Uit voorzorg.’
Ik schopte mijn schoenen uit en liep toen zo snel ik kon over de oneven oppervlakte. Naast me rende Jasper met me mee over de grond. Hij liet mijn hand los en meteen raakte ik uit mijn concentratie. Ik leunde naar rechts en stevende recht op het water af. Net eer ik het water raakte, vingen twee sterke armen me op. Zijn adem streek over mijn gezicht en zijn ogen boorden zich in de mijne. Ze hadden weer die nieuwe zachtere topaastint die ik de laatste keer ook al zag. Die blik alleen al zorgde voor een warm gevoel dat zich vanuit mijn buik naar de rest van mijn lichaam verspreidde. Ongemakkelijk probeerde ik me uit zijn grip te bevrijden, ik kon het niet riskeren dat hij mijn gedachten zou horen.
’Wat doe je?’ vroeg Jasper. Maar het was al te laat. Met een luide plons landden we alle twee in het water. Ik kwam proestend overeind. ’Sorry,’ grinnikte ik zachtjes.
’Zwemmen dan maar?’ vroeg Jasper overbodig.
Ik duwde hem plagend onder water en zwom dan snel weg. ’Had je gedacht!’ riep hij en in één snelle beweging trok hij me aan mijn enkel terug. Ik kon aan niets anders meer denken dan onze lichamen die slechts enkele milimeters van elkaar verwijderd waren. Jaspers ogen blonken en ik smolt weer langzaam weg.