Gezelschap

Sherlock opende de deur van de verlaten woning. John was er niet. Natuurlijk was John er niet, want Sherlock had hem met eigen ogen zien vertrekken van het feest, in een taxi. Hij was op weg naar Rome met Mary; op huwelijksreis met zijn vrouw.
Als ze over twee weken terugkwamen zouden ze hun intrek nemen in het huisje aan de andere kant van London dat ze hadden gekocht. Sherlock had 221B Bakerstreet weer voor zichzelf. Hij was alleen, precies zoals hij dat altijd het liefst had gewild. Rust en stilte omhulden hem, en hij had genoeg aan alleen zijn eigen gezelschap.
Toch voelde hij zich niet gemakkelijk. Hij ging in zijn vaste stoel zitten en liet zijn blik door de kamer dwalen. Er was bijna niets veranderd; er lag nog steeds voldoende rotzooi om Mrs Hudson te laten beweren dat Sherlock een vrouw nodig had - complete onzin, uiteraard.
Zijn ogen bleven even op de andere stoel hangen, de fauteuil die John had geclaimd toen hij was ingetrokken, maar toen greep hij opeens naar de afstandsbediening. Het was puur toeval dat die niet net onder een stapel willekeurige andere voorwerpen lag verscholen - voorwerpen van Sherlock, natuurlijk, omdat alle bezittingen van John al in de toekomstige woning van de Watsons lagen.
De detective zapte even langs de zenders, maar geen van de programma’s kon zijn aandacht vasthouden. Hij zette het geluid van de televisie harder en harder, maar het verdreef de akelige stilte die er in het appartement hing niet. Uiteindelijk bereikten de luidsprekers hun top. Sherlock liet een gefrustreerde grom horen en sprong op. Hij gooide de afstandsbediening weg om ergens op de grond te kletteren, nauwelijks hoorbaar over de luide wasmiddelreclame heen.
Hij vertelde zich nog eens dat hij voldoende had aan zichzelf en gezelschap nodig had van niemand anders terwijl hij de trap op klom naar Johns kamer. Johns oude kamer. De kale kamer van John, die niets betekende zonder zijn bewoner en net zo kil en leeg overkwam als de rest van het huis.
Maar dat maakte niet uit, want Sherlock hield van rust en stilte. Hij had niemand nodig die hem afleidde of stomme vragen stelde, al helemaal John niet. Hij miste John niet en zou er nooit naar verlangen dat de dokter weer bij hem introk, en er rolde al helemaal geen druppel zout water over zijn wang. Hij had voldoende aan zichzelf.