Een Moordend spel

S'morgens om een uur of half 10, viel Morbidia eindelijk uit haar nest. 'Wil niet' kreunde ze vermoeid terwijl ze probeerde op te staan maar half vast zat in haar dekens. Uit woede scheurde ze haar dekens kapot en sprong omhoog. Ze rende de badkamer in om haar tanden te poetsen, wassen en make-up te doen. Nadat het voor de helft gelukt was, en ze haar tandenborstel om had gebroken, rende ze naar onder toe om wat te eten te maken. Ze maakte zich een boterham en rende toen om zich aan te kleden.
Eenmaal aangekleed en buiten, ging ze naar Lee's huis. 'Lee-san!!' gilde ze. Ze vond het geweldig om Lee s'morgens te plagen. Maar Lee antwoorde vandaag niet...
'Lee? LEE?! Ben je bezig met Gai-san? Moet ik later terug komen?' roept ze. Ze wilt richting zijn huis lopen maar valt over een uitstekend wortel van een boom. Achter haar hoort ze een gelach en ziet iemand staan...

Hij had de opdracht van leider-sama gekregen het meisje in de gaten te houden. ZONDER op te vallen. Maar toen hij haar zag struikelen kon hij niet anders dan lachen, want het zag er gewoon te komisch uit. Met een grijns van oor tot oor stapte hij door de bosring in het licht. “Erg artistiek Morbidia-san. Mooi explosief,” zei hij met een grijns van oor tot oor. Zijn blauwe ogen fonkelden van de pret en hij gniffelde bij het beeld van het vallende blondje.
Hij keek naar het raam van het huis waar de twee voor stonden en grinnikte nogmaals. “De spandex mannen zijn aan het calorieën verbranden met elkaar,” zei hij en knipoogde terwijl hij dat zei. Hij wist hoe die twee in vorm bleven en dat was niet door die stomme sportoefeningen van ze.
Hij besloot dat het tijd was zich weer een uit de voeten te maken, gooide zijn lange blonde haar over zijn schouder en groette: “Baibai, Morbi-san. Tot de volgende keer.” Toen verdween hij weer in de schaduwen van het woud.

Morbidia keek de blonde jongen na, hij zag er niet slecht uit... -Morbid, kappen, niet meteen aan zo'n dingen denken...- schoot door haar hoofd heen terwijl ze rond keek.
Even was het stil. -Nee, hij was toch echt wel een lekker ding!- ze begon weer verder te lopen omdat Lee toch niet naar buiten kwam. Maar voordat ze ging maakte ze nog snel een koprol voor zijn deur.
Terwijl ze door de straten van Konoha loopt, gaapt ze terwijl ze aan de blonde jongen denkt. Opeens knalt ze tegen iemand aan. Ze kijkt en ziet een man in een zwart jas met rode wolken erop. Haar ogen wijdenen en ze begint gillend weg te rennen terwijl ze schreeuwt, 'Potloodventer!!!'

Met opgetrokken wenkbrauwen en in zichzelf lachend keek de haaienman het gillende meisje achterna. Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij grijnzend tegen zijn vrouwelijke collega zei: “Jouw beurt om haar te laten schrikken Konan.” Compleet ongeïnteresseerd ogend maakte de blauwharige vrouw zich los van de muur en achtervolgde onopgemerkt het luidruchtige meisje. Op een gegeven moment was ze het zat en trok de gillende troela in een donkere steeg. “Morbidia-san, onze leider wil je ontmoeten en we gaan je over een paar dagen ophalen. Tegenstribbelen heeft geen zin.” De laatste worden waren extra benadrukt, en nadat ze waren uitgesproken verdwenen de twee in mantels gehulde antihelden zoals hun de blonde dat eerder had gedaan.

Morbidia staarde met open mond naar waar de twee net vandaan kwamen. 'Pein?' Ze wist wie Pein was... Een man die Akatsuki bestuurde... Maar waarom moest zij naar haar? -Dat meisje was wel knap...- Natuurlijk, ze dacht meestal alleen aan verleiding, mannen en vrouwen en meer...
'Komen jullie me maar halen' mompelt ze en begint weer verder te lopen. Even later, stopt ze. -Wat als Pein familie was van dat meisje? Zou hij ook zo knap zijn?- Pein was nog nooit in het echt gezien. Mensen zeiden dat zijn ogen een eeuwig lijden afstraalde...
'Tobi Wa ii Ko da' Morbidia schrikt zich dood en draait zich geschrokken om. Daar staat weer een van de potloodventers... Een masker voor zijn gezicht, wel geen zwarte jas aan zoals de rest, maar ze wist gewoon dat hij bij die groep hoorde. 'Konnichiwa Morbidia-chan!' roept hij terwijl hij blij begint te zwaaien. Ze trekt langzaam haar wenkbrauw op en begint weg te lopen. Als Pein haar wou, moest hij haar maar persoonlijk komen halen.

Wat de blonde ninja niet wist, was dat Deidara haar al de tijd dat hij was ‘verdwenen’ in het bos, haar gewoon had geobserveerd. Hij wist dat Pein hem hiervoor zou vermoorden, maar dit spelletje zou het helemaal waard zijn. Hij verscheen recht voor haar neus: "Boe." En verdween om een paar meter dichter bij de rand van het bos weer te voorschijn te komen. Dit deed hij nog 2 keer en verdween toen, hopend dat zijn plannetje zou lukken en ze hem zou volgen. Dan kon de pret pas echt beginnen.
Geïrriteerd keek de blauwgetinte Kisame naar het spelletje dat Deidara speelde. Pein-sama zou pissig worden wanneer hij dit te horen zou krijgen, en dat zou hij, daar konden ze gif op innemen. Hij haalde zijn schouders op, gooide zijn immens grote wapen over zijn schouder en ging op zoek naar zijn donkerharige partner. Waar zou die Uchiha uithangen?

Morbidia gromde geirriteerd terwijl de blonde jongen haar steeds liet schrikken. Wie in godsnaam was hij? Waarom was hij hier? En god, hij was best knap...
Ze begon hem te volgen, maar stopte opeens toen ze merkte dat iemand in de buurt was. Ze wist niet precies waar, of wie het was... ze wou het ook eigenlijk niet weten maar de blonde jonge volgen...
Ze merkte dat de persoon achter haar verdween, dus begon ze de vlonge jongen te volgen. Hij zag er speels en knap uit... Maar wat zou hij van haar willen? Was dit weer een complot om haar te vermoorden?
Ach, wie niet waagt, die niet wint...

Toen hij merkte dat het meisje hem volgde verscheen er een grijns op zijn gezicht. Het spel was begonnen. Elke keer verscheen en verdween hij weer een stukje verderop. Tot ze midden in het bos waren, waar niemand anders was en waar niemand ze kon horen. Op bepaalde plekken had hij een aantal hints voor haar achtergelaten en voor ze die gevonden had, zou ze niet wegkunnen. En hij zou alleen hoeven kijken hoe zij die dingen zou vinden. Wat natuurlijk niet makkelijk zou zijn. En als ze ze zou vinden dan zou het eerst zo zijn van - BOEM! - en dan zou ze schrikken. "Tehehe. Veel plezier meisje."

hij was gewoon een spelletje met haar aan het spelen. Een spel waar ze gek van zou worden en uiteindelijk hem zo martelen, misschien zou plezieren... nog meer martelen?
Ze raakte een van de papiertjes aan wat hij achter had gelaten. Ze schrok zich dood doordat hij opeens ontplofte en viel achteruit terwijl haar hart als een gek bonzde. Nu bedacht ze zich. Ze zou hem uiteindelijk vermoorden als het aan haar lag...

BOEM - Met plezier keek Deidara hoe de explosieven uit elkaar knalden en hoe hoe geschrokken het meisje keek waar hij mee solde. "Zoek maar verder meisje! Anders kom je hier niet weg, hn.." Het zou nog twaalf keer - BOEM - doen. En dan zou ze bevrijdt zijn. Daarvoor zou ze niet uit de cirkel wegkunnen. En dan zou hij geruisloos verdwijnen. Want aan de uitdrukking op haar gezicht te zien zou ze hem pijn doen als ze zou kunnen.

Morbidia zakte in elkaar en huiverde van de explosies om haar heen. Ze hield haar oren vast terwijl er beelden van vroeger door haar gedachtes schoten. Toen ze klein was, was haar dorp aangevallen door onbekende ninja's met bommen. 12 keer knalde het en toen stopte het verdovende geluid. Alle rook klaarde weg, en toen ze opkeek, was de blonde jongen er niet meer...