033*

Een zacht geklop op de deur liet me opschrikken uit mijn overpeinzingen. Bill, Georg en Gustav stonden in de deuropening. Ik gaf een teken dat ze binnen mochten komen en hees me uit Tom's armen. Langzaam ging iedereen weer rondom het bed staan. We hadden besloten niks te vertellen, want wie weet was het allemaal een nachtmerrie geweest? Dat maakte we onszelf wijs, maar ik wist wel beter, hoewel ik het ook maar half geloofde, uit angst. 'Hoe gaat het?' Probeerde Bill de stilte te verbreken. Hij was gespannen, net als de anderen. Zouden ze iets door hebben? Normaal waren ze nooit zo stil. Een benauwd gevoel bekroop me. Wat als ze het zagen? 'Goed, ik voel me steeds beter!' Wauw, nooit geweten dat Tom zo goed kon liegen. Er stond een glimlach op het gezicht waar een half uur geleden nog een verdrietige en hopeloze uitdrukking op zat. 'Gelukkig, we waren al bang dat er bij jullie iets gebeurd was.' Klonk Gustav een beetje opgelucht. Oke, nu klonk het meer alsof er iets bij hún gebeurd was. Aandachtig liet ik mijn blik over die van de andere drie jongens glijden. De emotie kon je er vanaf lezen: Gespannen, een beetje angstig, en tegelijkhertijd ook opgelucht. 'Is er iets?' Vroeg ik, bang voor het antwoord. 'Nee, nee, hoezo zou er iets zijn?' Dit klink héél slecht! Ik keek hem met een van mijn ik-geloof-je-toch-niet-blikken aan. Moedeloos keek Bill naar Georg, die geruststellend knikte. 'Nou...' Begon Bill, 'er is wel wat gebeurd...' Een vreemd gevoel stroomde door mijn lichaam waar ik rillingen van kreeg. Iets zei me dat het een beetje leek op onze nacht.


5+ reacties voor vervolg
Jullie zijn allemaal heel lief<3