032*

Starend naar de deur lag ik in Tom's armen. Ik probeerde na te denken, alles even op een rijtje te zetten, maar het lukte niet. Mijn gedachte raasde door elkaar. Het ene moment dacht ik aan mijn jeugd, maar voor ik het echt in de gaten had waar het nou precies over ging kwam er al een andere gedachte voorbij. Ik werd er gek van. Tom zei al die tijd niets, maar streelde zachtjes met zijn hand over mijn hoofd. Niets boeide me eigenlijk nu nog. Verschillende mensen kwamen voorbij gelopen. Soms families, andere keren doktoren en zusters. Langzaam draaide ik een van de plukjes van mijn donkerbruine haar om mijn vinger en probeerde weer na te denken. Het lukte gewoonweg niet. Ik gaf het op. Het begin stukje van Viva la Vida schalde door de kamer heen en ik griste mijn mobiel van het nachtkastje af. 1 Nieuw bericht: Bill. Ik drukte mijn wachtwoord in en er verscheen een korte tekst op het scherm: "Hey, wij zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis, zien jullie zo. x Bill". Auto? Hun hotel was maar een paar straten verderop. 'Vertellen we het?' Tom had meegekeken. 'Misschien, misschien niet. Misschien zullen ze het zelfs niet geloven,' ik voel me altijd in de steek gelaten wanneer ik de waarheid vertel, maar niemand gelooft me, het geeft je het gevoel dat je er alleen voor staat, en dat gevoel wilde ik nu juist niet. Op dit moment had ik mijn vrienden het hardst nodig, maar ik durfde het niet te vertellen, uit angst dat ze me ook echt niet geloofden, dat ze alleen maar schamper zullen gaan lachen en denken dat ik gewoon gestresst ben, of erger, dat ik gek ben. Nee, dan zeg ik liever niets en speel gewoon mee alsof er niks is gebeurd. Het vrolijke meisje dat weer bij haar liefde is, maar achter de glimlach schuilt de echte waarheid, de waarheid die ze niet kan vertellen.



Sorry, inspiratieloos.

>>Kennen jullie nog mensen die geïnteresseerd zijn in dit verhaal??<<