Gewone mensen

Sherlock Holmes had zichzelf altijd gezien als iemand die ver boven de massa stond. Die massa bestond uit gewone mensen, mensen die maar een kwart van wat ze zagen echt registreerden en nooit echt goed keken. Mensen die zo ongelofelijk veel moeite moesten doen om anderen te lezen, en het dan nog steeds vaker fout dan goed hadden. Mensen die een saaie baan hadden, die naar veiligheid verlangden. Mensen die zich ontzettend veel zorgen maakten over wat anderen van ze dachten, omdat ze niet uit de kudde wilden worden gegooid omdat ze ‘anders’ waren. Mensen die vrienden nodig dachten te hebben, die graag met kerst bij familie waren en die verlangden naar iemand om hun leven mee te delen. Mensen zoals John Watson.
Sherlock had zichzelf altijd gezien als iemand die ver boven de massa stond. Hij zag alles om zich heen in één oogopslag, was de enige in zijn vak en trok zich absoluut niets aan van wat anderen hem achterna riepen, of achter zijn rug om over hem fluisterden. Maar bovenal had hij voldoende aan zichzelf. Hij had niemand anders nodig, en al helemaal geen vrienden. Hij moest er niet aan denken. Tot John in zijn leven kwam.
Sherlock zag zichzelf nog steeds als iemand die boven de massa stond. Maar hij stond daar niet in zijn eentje. Niet meer.