Eleven

*Zoey Miller

Ik had het erg naar mijn zin gehad met Harry.
Hij was aardig, intelligent en grappig.
Tot mijn grote ergernis was ik niet de enige die dat vond. Dat kon ik afleiden van het telefoonnummer dat op de achterkant van de rekening stond van "Mell", de blonde serveerster.
Met een lichte blos en een niet zo subtiele knipoog naar Harry had ze het afgegeven. Dat vond hij natuurlijk fantastisch. De hele weg naar de markt had hij een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.
'Je weet toch dat ze oftewel haar nummer heeft gegeven omdat je beroemd bent oftewel omdat ze wanhopig is, hé?' had ik gevraagd toen ik genoeg had van zijn veelbetekenende grijns.
'Oh ja?' Harry keek me een beetje beledigd aan. 'Dus enkel wanhopige meisjes of meisjes die me leuk vinden omdat ik beroemd ben geven me hun nummer?' vervolgde hij gepikeerd.
Ik dacht even na over mijn woorden.
'Dat zei ik niet. Ik bedoel gewoon dat je nauwelijks 5 woorden tegen haar hebt gezegd. Dus of ze wil zo wanhopig graag een vriend dat ze genoegen neemt met de eerste de beste jongen op café, of ze vindt je leuk omdat je in One Direction zit.' zei ik.
'Dus het is niet in je opgekomen dat het misschien kan komen door mijn schattige krullen, mijn mooie ogen, mijn gespierde lichaam...-'
Ik proestte het uit. '-Je alom geprezen bescheidenheid!' vulde ik aan.
Waarna we al lachend wegliepen.
Nadat we onze inkopen hadden gedaan keerden we terug huiswaarts met het ontbijt/de brunch.
Het was inmiddels namelijk al zo'n 11 uur.
'Waar zijn jullie geweest?' vroeg Ariana meteen toen we binnenkwamen.
'Ontbijt' mompelde ik kortaf bij het zien van Liam's blik over Ariana's schouder. Ik wist wat er ging komen en probeerde me dus snel op iets anders te richten. Ik draaide me om, gooide het brood op tafel en pakte een pan uit de kast om eieren te bakken zonder verder uitleg te geven.
Met een bedenkelijk gezicht kwam Liam naast me staan.
Daar kwam het dan. Ik zuchtte en stopte met de pan om duidelijk te maken dat ik luisterde.
'Ik was doodongerust!' riep hij uiteindelijk uit. 'Misschien moet je het de volgende keer even zeggen als je weggaat. Al goed dat Harry bij je was. Je weet namelijk nooit wat er kan gebeuren in zo'n vreemde dorpjes... Je kent het daar helemaal niet!
Ik mag er niet aan denken wat er gebeurd kon zijn! Wie weet was je verdwaald of ontvoerd door een of andere-'
Ik draaide me bruusk om waardoor hij zijn zin abrupt stopte.
Ik zuchtte even diep.
'Misschien is het je nog niet opgevallen, Liam, maar ik ben inmiddels 16 en prima in staat om mezelf te redden.' begon ik. 'Ik heb niemand nodig op me te letten. Niet Harry, niet Ariana, en jou ook niet!
Waarom doe je altijd zo beschermend tegenwoordig? Ik vond je leuker toen je nog gewoon was...' Meteen vroeg ik me af of dat niet te geemen was om te zeggen. Er viel een stilte. Iedereen zweeg en luisterde naar wat er zou komen.
Liam aarzelde even. 'Dat is omdat ik van je hou en niet wil dat er iets met je gebeurt.'
Ik rolde met mijn ogen. 'Je doet me op dit moment wel erg hard denken aan een overbezorgde vader. Sorry Liam, maar misschien moet je eens proberen om een stapje achteruit te doen.'