13. Eve.

Ik zit op de bank, met de tv aan. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik aan het kijken ben. M'n gedachten gaan uit naar Niall, ben ik niet te hard voor hem geweest? Oké ik moet toegeven, het was niet helemaal onterecht toch? Hoelanger ik er over nadenk, hoe meer twijfels ik heb. Ik spring overeind zodra ik de bel hoor. Ik zie dat het 22;45 uur is. Wie komt er nog op dit tijdstip langs? Ik bekijk mezelf vluchtig in de spiegel. Ik zie er niet uit, met m'n joggingbroek, een oud t-shirtje en m'n haar in een slordige knot. Aan m'n ogen is te zien dat ik heb gehuild. De bel gaat nog een keer. Ik zucht lichtelijk geirriteerd, en loop naar de deur. Ik kijk door het raam en zie dat Niall voor de deur staat. Open doen? Dat is toch eigenlijk het minste wat ik kan doen. Ik open de deur, en ik kijk in de prachtige ogen van Niall. 'Hi' zegt hij verlegen, en hij slaat z'n ogen neer. 'Hi' andwoord ik terug. Een tijdje staren we elkaar aan, zonder iets te zeggen. 'ehm, mag ik binnen komen, ik wil met je praten' verbreekt Niall de stilte. 'O sorry' grijns ik verlegen, omdat ik door krijg dat ik pal voor de ingang staan. Ik ga opzij zodat Niall naar binnen kan komen. Hij gaat in de bank zitten, en ik in de zetel tegen over hem. 'het spijt me' begint hij het gesprek. Ik voel de tranen achter m'n ogen prikken, en moet moeite doen om ze binnen te houden. Ik glimlach waterig naar Niall, en hij lacht lief terug. 'Ik wil helemaal geen ruzie met je eve, je bent belangrijk voor me, ik wil je niet kwijt' zegt Niall, en ik zie dat er een traan over z'n wang rolt. Bij mij inmiddels ook, maar nu meerdere. 'Ik wil jou ook niet kwijt Nialler' zeg ik snikkend, en ik sta op, terwijl Niall z'n armen opent. Ik ga naast hem zitten op de bank, terwijl ik in zijn armen lig. 'We laten dit nooit meer gebeuren Eve' zegt Niall, en hij drukt mij tegen zijn bost. 'Nooit meer Niall' fluister ik, terwijl mijn tranen worden opgevangen door Niall's t-shirt, en ik Niall's tranen op mijn haren voel branden.