De droom

Zuchtend en huilend stond ik voor het raam. Tranen gleden over mijn wangen naar beneden. ik hoorde de deur zachtejes open gaan. snel veegde ik mijn tranen weg. 'Eva gaat het met je?' vroeg mijn vader, Jack, aan me. Zachtjes liep hij naar me toe, legde zijn arm over mijn schouder en staarde uit het raam. 'ik weet dat het moeilijk is maar je moet proberen om door te blijven gaan.' 'het gaat gewoon niet.'antwoorde ik. Ik draaide me om en schudde Jacks arme van me af terwijl ik naar mijn bed liep. 'Ik weet niet of ik wel verder kan..' 'je moet wel verder mama had niet anders gewilt.' Er viel een stilte. Een stilte die eeuwen lang leek te duren. 'Kom je zo naar beneden, ik ga koffie zetten?' zei Jack zachtjes na een tijdje. 'ja ik kom er zo aan.' Langzaam stond Jack op, gaf me een aai over mijn schouder, en liep langzaam naar de deur. Op dat moment gebeurde er iets raars, er kwam vanalles in mijn hoofd, allerlij gedachten en allemaal stemmen. Het leek alsof mijn hoofd uitelkaar barste, ik schreeuwde en huilde. Jack kwam met een bezorgd gezicht weer de kamer binnne. 'aahhh pap, ik kan er niet meer tegen!'gilde ik. 'Rustig maar we kunnen het wel aan met z'n tweeen.'probeerde Jack me gerust te stellen. Alles om me heen begon te draaien en alles werd langzaam, heel langzaam zwart. Jack rende naar me toe en pakte me vast. Tegen zijn breede warme borst, het voelde heel ontspannen, maar aan de andere kant ook weer niet. Mijn hoofd stond op barsten. Langzaam werd alles zwart.
Ik reed van school naar huis, ik had allemaal goede cijfers voor vakken waar ik moeite mee had, dus ik wou alles graag aan mama en papa vertellen. Ik reed de straat in en zag dat de auto voor het huis stond. Ik zette mijn fiets in de achtertuin neer, toen ik naar binnen liep kreeg ik een raar gevoel alsof alles zou veranderen, niet wetend wat er gebeurt was. Op de bank in de woonkamer zat papa, met betraande ogen naar de muur te staren. Hij schrok van mij toen ik binnen kwam. Ik had mijn vader nog nooit zien huilen en nu ik dit had gezien, had ik dat graag zo gehouden. Hij zei dat ik rustig moest gaan zitten en niet bang moest worden of moest schrikken. Ik ging rustig zitten op de lievelings stoel van mama. Toen vertelde papa dat mama was aangereden en dat mama was overleden. Ik schrok zo erg dat ik geen lucht meer kreeg. Ik kon het niet beseffen, niet geloven dat ik haar stem nooit meer zou horen, dat ik haar geur nooit meer zou ruiken, dat ik haat nooit meer iets kon vertelllen, vragen. ik kon het gewoon niet beseffen. 'maar....maar.... maar hoe dan?'vroeg ik zachtjes. 'Ze is aangereden vanochtend en gelijk overleden.' fluisterde papa. Ik zag dat de tranen in zijn ogen terug kwamen en over zijn wangen naar beneden rolden. Ik stond op en ging naast hem zitten en legde mijn hoofd op z'n schouder. Hij sloeg zijn arm om mijn rug en zo zaten we nog een hele tijd zonder één woord te zeggen. Die middag waren we naar het ziekenhuis gegaan om haar te zien, ze lag er heel stil en zag er wit uit ook had ze een grote schaafwond op haar voorhoofd. Het raarste van alles vond ik dat ik het heel erg vond maar dat ik niet hoefde te huilen. Ik had altijd gedacht dat als ik mijn ouders zou verliezen dat ik dan alleen maar kon huilen, maar dat bleek dus van niet. Ik voelde me rot en wist niet wat ik moest doen of denken. Papa en ik moesten alles regelen voor de begravenis, iedereen vroeg op school aan me waarom ik niet op school was, maar ik wou niets zeggen. Ik wilde niet dat iedereen het zou weten en dat ze dan heel aardig zouden doen. Ik heb er nooit van gehouden om in de belangstelling te staan. Alleen de leraren wisten het, dat was al erg genoeg. Elke dag belde de politie naar ons huis om te vragen hoe het ging, maar ook dat ze nog geen dader haden.

'Eef.... Eef....Eva' zachtjes hoorde ik de stem van papa. Langzaam zag ik alles weer verschijnen. Ik lag op bed en papa zat naast me. Hij streelde mijn haar en keek met een emotieloos gezicht uit het raam. Ik wist niet waaraan hij dacht maar één ding wist ik wel, het was waar hij aan dacht niet leuk. Ineens realiseerde ik me dat ik alles wat ik deze week had mee gemaakt had gedroomt. 'Pap, wie heeft mama aangereden?' vroeg ik zachtjes met een schorre stem. 'De dader is nog niet gevonden, maar de politie zal hem vinden. Dat beloof ik je.' antwoorde hij. Er viel een korte stilte waarin alleen onze ademhalingen waren te horen. 'Vraag je Thomas nog om morgen te komen?' vroeg hij zonder ook maar iets van zichzelf te bewegen. Thomas is de vriend van Eva, ze hebben al meer dan anderhalf jaar verkering en houden nog steeds ontzettend veel van elkaar. Ze hebben elkaar vroeger wel eens op het tennis veld gezien, maar Thomas had nooit echt veel interresse in haar. Thomas is bijna 21 en Eva is 15, dat was ook één van de redenen dat Eva haar vader hun relatie nog steeds niet ziet zitten. Hij begint het nu wel meer te respecteren. Eva was al een tijdje erg verliefd op hem, maar hij zag dat niet. Maar naar een aantal keer begon hij steeds meer met haar te praten en te spelen. Toen kregen ze naar ongeveer vijf weken een relatie. Eva en Thomas hebben er zelf helemaal geen problemen mee dat er een leeftijdsverschil is van bijna zes jaar, dat is één van de dingen die Eva zo leuk vind aan Thomas. Thomas heeft ons erg gesteund en geholpen met het regelen en voorbereiden van de begravenis. Daar heeft Jack ook veel respect voor gekregen. 'ja hij komt morgen middag.' vertelde ik.
Op dat moment realiseerde ik me pas echt dat ik in bed lag en niet wist waarom ik in bed lag. 'Waarom lig ik eigenlijk ik bed?' 'Alles werd je even te veel en toen ben je in slaap gevallen, je hebt bijna twee uur geslapen.' Ik keek op de klok en zag dat het al half drie was.