~ Hoofdstuk 18 ~

Opgewonde stuiterde ik in het rond. Vandaag mochten we naar Zweinsveld en ik had er zin in! Voor het eerst van mijn leven had ik geen honger en wachtte ongeduldig. Ron, Harry en Herman zaten nog steeds rustig aan de ontbijtafel en aten hun ontbijt. De zaal was gelukkig al weer schoon na het voedselgevecht van de vorige ochtend. Ron had me uit de schaal met roerei gevist, en in bad gestopt.
Eindelijk stonden Ron, Harry en Herman op. Dolblij sprong ik op Ron zijn schouder en piepte opgewonden in zijn oor.
'Ja Bob, we gaan naar Zweinsveld. Maar geen suiker voor jou hoor, dat heb je zo te zien al genoeg op.'
Ron sloeg zijn sjaal om, zo dat ik tussen zijn hoofd en sjaal in zat geklemt. Druk pratend liepen Harry, Ron en Herman naar de deur en gingen in de rij staan, zodat Vilder ons lekker kon gaan porren met zijn spriet. Toen Ron aan de beurt was, keek hij even boos naar mij en prikte Ron extra hard in zijn bovenbeen. Nog verwoed wrijvend over zijn been liep Ron naar de anderen. Met de hoofden gebogen tegen de harde wind gingen we op weg. Nou, zij moesten tegen de harde wind in ploeteren terwijl ik heerlijk warm op Ron zijn schouder zat. Vandaag zouden we de eerste bijeenkomst hebben voor Harry zij verweer tegen de zwarte kunsten lessen. Ik was erg benieuwd wie er allemaal zou komen.
De eerste huisjes van Zweinsveld kwamen al in zicht. Ver voorovergebogen liep het groepje door de straatjes van Zweinsveld. Uiteindelijk hielden we halt in een smal steegje bij een smoezelige kroeg. Met opgetrokken neus keek ik rond toen we naar binnen liepen. De kroeg was vies en bedompt. Afgezien van een aantal ongure types was de kroeg leeg. Wachtend op degen die zouden komen gingen we in een hoekje van het cafe zitten. De deur van de kroeg ging openen en druk pratend stapte meer dan twintig leerlingen naar binnen, de meeste ervan kende ik niet bij naam. Een paar gezichten herkende ik van de lessen of mensen die ik wel eens op de gang had gezien. Maar Ginny, Fred en George, Marcel, Loena en het meisje waar Harry heel overdreven naar lachte waren er ook bij. Er werden stoelen aangeschoven, stoffige flesjes boterbier besteld en toen iedereen zat werd het eindelijk stil. Verwachtingsvol staarde iedereen Harry aan. Aarzelend opende Hermelien haar mond en begon aan een toespraak. Harry nam het woord over en vertelde over de terugkeer van Jeweetwel, wat hij kon en wat hij iedereen wou leren. Een dom blondje genaamd Zacharias wist het elke keer weer beter. En toen hij voor de zoveelste keer betweterig moest reageren , monde het bijna uit in een ruzie.
'En niemand heeft je geholpen om van de zomder die Dementors te verjagen' zei een meisje uit Huffelpuf. Het gesprek ging over wat Harry nou wel en niet kon, en hij kwam net iets te bescheiden over.
'Nee' zei Harry 'nee, goed, ik weet wel dat ik ook het een en ander heb gedaan zonder hulp, maar het punt is - '
'Probeer je goedkoop te scoren zonder ons echt iets te laten zien?' zei Zacharias. Vermoeid rolde ik met mijn ogen, wat een kwal en driedubbele sukkel was hij toch. Hoepel even lekker op als je zo veel kritiek hebt!
'Weet je wat?' zei Ron luid, en helemaal terecht. 'Waarom houd jij je kop niet?'
Zacharius werd rood
'Nou, we zijn hier om iets te leren, en nu zegt hij dat hij eigenlijk niets van kan.' zei hij.
'Dat zei hij helemaal niet' snauwde Fred.
'Moeten we je oren uitspuiten?' vroeg George. Glimlachend keek ik toe hoe Zacharias bleek werd toen George hem een lang metalen instrument liet zien. Zeker afkomstig van Zonko.
'Of misschien een andere lichaamsopening? Het maakt ons niet uit waar we het insteken.' gromde Fred.
Breed lachend keek ik naar Fred, George en Ron. Ze hadden dat domme blondje mooi voor schut gezet. Gelukkig onderbrak die sukkel de bijeenkomst niet meer, en nadat er een naam was verzonnen, Strijders van Perkamentus, stond iedereen op om zijn naam op een stuk perkament te schrijven. Trots en blij hupste ik over de tafel, pakte met veel moeite de veer in mijn mond beet en schreef een beetje scheef:

Bob de Ukkepulk

Ik kon niet zo snel een achternaam verzinnen. Daar moest ik nog maar eens een keer over gaan nadenken. Vijf minuten later verlieten we de Zweinskop, het bedompte cafeetje, op weg naar Zacharinus Zoetwarenhuis, het beloofde land! Een aantal straatjes verder stapte we, nadat we een bezoekje hadden gebracht aan Pluimplukkers Verenwinkel, de snoepwinkel binnen. Dolblij snoof ik de zoete geuren op en sprong van Ron zijn schouder in de dichtstbijzijnde snoepbak. Smekkies in alle smaken! Voorzichtig proefde ik een gele, die naar citroen smaakte. Ik at een bruine die naar koffie smaakte, een groene die iets weghad van champignongs of schimmel. Snel nam ik een hap van een rode om de gore smaak uit mijn mond te verdrijven. Blegh! Rode peper.
'Bob!'
Met een verontwaardigde klank in zijn stem viste Ron me uit de bak met smekkies.
'Wat had ik nou gezegd over suiker, waar dus ook smekkies in alle smaken onder vallen?'
Mopperend stopte Ron me onder zijn sjaal. Maar gelukkig was hij zijn boze bui al weer vergeten toen we de winkel uit gingen, en kocht hij een zakje van Slobbers beste Bubbelgum voor me. Blij likte ik Ron over zijn wang en grijnzend begon ik te kauwen op mijn kauwgum. Wat was dit toch een perfecte dag!