Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 14

Rose stond in de kleedkamer met de rest van haar zwerkbal team.
‘Ik heb er zin in.’ Zei ze met een grijns en keek naar de rest van haar team.
Ze zag er anders uit dan de rest, maar ze was dan ook de wachter van het team. Vandaag zou Ravenklauw tegen Huffelpuf spelen. Ze pakte haar bezem toen er een sein werd gegeven. Samen met het team liep ze het veld op. Ze stapte op haar bezem en zette zich af tegen de grond, op weg naar haar post en hopelijk een overwinning.

Lucca liep de hoge torens op. Haar haren zwiepten in haar gezicht en plakte tegen haar mond aan. Ze haalde een hand door haar haren om ze zo uit haar gezicht te houden. Stilletjes ging ze naast Rhine en de rest zitten. Op een veilige afstand natuurlijk. Ze keek ze stiekem aan en zag een van de tweeling naar haar glimlachen. Voorzichtig glimlachte ze terug naar het veld. Ze was hier voor Rose niet voor hen. Ze sloeg haar armen om zich heen, ze had het koud. Maar dat had ze voor Rose over. Ze voelde iets naast haar bewegen. Verbaasd keek ze op. Thump, Thump, Thump. Ze voelde de vlinders in haar buik weer opfladderen en druk bewegen. Bloed kroop weer langzaam naar haar wangen die ze verborg achter haar rood/gouden sjaal.
‘Hi.’ Zei ze zachtjes en keek naar de rood harige jongen die naast haar kwam zitten.
‘Hoe gaat het?’ Vroeg hij en wreef over haar armen heen omdat hij zag dat ze het koud had.
‘Wel goed hoor. Met jou?’ Vroeg ze.
‘Prima.’ Antwoordde hij en beide vielen ze stil terwijl ze naar de wedstrijd keken.
Af en toe schreeuwde ze even en waren dan weer stil.
‘Waarom ben je zo stil?’ Vroeg hij aan Lucca.
Lucca haalde haar schouders op. ‘Gewoon.’ Zei ze.
Eigenlijk had ze geen zin om met hem te praten, weer haar gevoelens met hem te delen zoals ze toen had gedaan.
‘Je mist Rhine.’ Zei hij. ‘Je mist haar, je mist de gekkigheid van jullie twee en je bent jaloers.’ Zei hij terwijl hij zachtjes onderuit zakte.
‘Niet.’ Mompelde Lucca die stiekem naar Fred en Rhine keek die samen elkaar aan het warm houden waren.
Ze sloeg zichzelf voor het hoofd. George haalde Lucca haar hand weg voor haar hoofd met een grijns.
‘Sla je zelf niet.’ Zei hij en keek haar streng aan. ‘Dat doet pijn.’ Dit was het eerste gesprek dat ze met hem had gehad in jaren dat niet over grappen ging, over roddels of als ze ruzie maakten om een stom klein ding.
‘Wat maakt jou dat uit?’ Vroeg ze en keek hem aan. ‘Wat maakt het jou uit als ik pijn heb, of als ik ergens mee zit. Ik heb je als oud vuil behandelt!’ Zei ze en begreep zijn gedrag tegen over haar niet.
Hij moest boos zijn, haar vervloeken en haar negeren.

‘Oh gaat toch weg Wemel!’ Gilde Lucca toen ze in een van hun grappen was getrapt en gooide een vaas naar hun hoofd. ‘Ga iemand anders pesten! Laat. Mij. Met. Rust!’ Gilde ze en kon het niet hebben dat ze in hun grappen trapte.
Ze waren haar te slim af geweest en dat haatte ze.
‘Wow, Lucca rustig nou, het was gewoon een grap.’ Probeerde een van de tweeling haar te kalmeren.
‘Laat maar Fred, ik denk niet dat ze gekalmeerd wil worden.’ Zei George die naar Lucca keek.
Het deed hem pijn om te zien hoe ze tegen hen tekeer ging, alsof ze iets waren wat ze verafschuwde. Waar was haar humor, haar lach alles wat hij geweldig aan haar vond. Met de dag vond hij haar minder leuk worden.
‘Ga gewoon.’ Zei Lucca en keek naar de jongens.
‘Als dit nog steeds gaat om die keer in het bos, dan vind ik dat wel heel kinderachtig van je.’ Zei Fred die geen ruzie wilde zoeken, maar hij kon het gewoon niet hebben dat ze zo onrechtvaardig bezig was.
‘Je moet het gewoon los laten.’
‘Lucca, we hebben er spijt van, dat weet je toch?’
Lucca draaide haar rug naar hen toen en liep weg. George plofte in een stoel.
‘Oh man.’ Zei hij en haalde zijn hand over zijn gezicht.
‘Zet haar gewoon uit je hoofd.’ Zei zijn tweelingbroer tegen hem en klopte op zijn schouder.