Chapter six|Part two|Breakfast at not so Tifanny's

De trein suist langs huizen verderop aan de rand van het bos. Mensen kijken opgewonden en kinderen zwaaien. Ik zwaai terug. Mijn voornemen iedereens lieveling te zijn moet stevig staan. Als ik zo doorga heb ik binnen no time een paar sponsors. Ik zal ze hard nodig hebben aangezien ik niet weet of ik wel genoeg eten en medicijnen heb. Wie weet wat er gebeurt.
In het jonge daglicht ziet het Capitol er vredig uit. De lichten van grote advertenties lachen ons toe en smeken om het te kopen. Ik voel hoe de trein langzamer gaat en steeds wat dichterbij de grote loods in de verte komt. Overal hangen billboards van aankondigingen van de spelen. Twee opgetute Capitol-bewoners moeten een mannelijke en vrouwelijke tribuut voorstellen. Ze zien er afschuwelijk uit en ik hoop dat er snel nieuwe foto's komen te hangen. Het middelpunt van het Capitol is een groot gebouw waarop duidelijk aangegeven staat 'Trainingscentrum.' Het is bijna angstaanjagend hoe goed de bewoners hierop voorbereidt zijn en hoe leuk ze dit wel vinden. Ik besef weer hoe cruciaal het is om sterk te zijn. Mensen zullen sneller voor de sterkere tributen kiezen. Mijn hart racet in mijn keel. Ik ben nieuwsgierig wat me buiten staat te wachten. Zeker weten heel veel pers.

De trein mindert vaart en ik kijk naar de mensen die staan te wachten bij de trein. Er zijn hekjes en rode lopers alsof het een of ander gala is. Ik begrijp direct dat ze bedoelt zijn voor ons, zodra we stil staan staat er voor iedere schuifdeur zo'n rode loper. De hekjes houden opdringerige capitol-bewoners en pers tegen. Ze leiden naar de auto's die verderop bij de uitgang staan.
Samen met Cato wachten we voor de deuren die zo open gaan. Ik forceer een glimlach en houdt zijn hand vast.
'Niks tegen de pers zeggen,' zegt Remington nadrukkelijk. Net op tijd, de deuren schuiven open en een zeem van flitsen en vragen komt op ons af. Ik raak bijna doof. Cato voelt zich ongemakkelijk en ik besluit dat ik hem gewoon zo goed mogelijk vast hou. Ik knijp bemoedigend even in zijn hand en samen lopen we naar buiten. Ik zal nooit begrijpen waarom dit allemaal zo speciaal is voor de mensen hier en wat er zo leuk is aan mensen zien sterven. Ik denk niet dat mensen van de vroegere bevolking ooit zo gemeen waren, ze mochten wel geweldig zijn en het merendeel was terrorist maar dat is lang geleden. Ze waren de voorloper van het Capitol, vermoedelijk... In die tijd is er heel wat verandert. Ten kwade van het normale volk.