031*

Het was nu zeker al 8 uur geweest, dus het zou ieder moment licht moeten worden, maar het in het ziekenhuis was het op dit moment doodstil en was nog steeds alles donker, op een paar lampen na die in sommige gangen nog zwakjes aan en uit flikkerden. Nog steeds zaten we op de zevende verdieping, of, nou ja, daar gingen we vanuit. We hadden nog geen trap of lift gezien sinds het gebeuren met de zuster. Maar ik denk niet dat een van ons nou ook nog durfde om een trappenhuis binnen te gaan. 'Zullen we nog eens een deur proberen?' Het was een dom voorstel, maar ik hoopte dat Tom ja zou zeggen. Hij zei echter niks, maar liep naar een deur om de eeuwige matrassen er voor vandaan te halen. 'Dan moeten we dat maar eens doen, het moet nu toch onderhand wel een beetje licht zijn.' De rustige toon waarop hij het zei verbaasde me, maar ik besloot er niet op in te gaan, en hielp hem met de matrassen. Dat was iets wat ik niet begreep hier; voor elke deur lagen matrassen of bedden opgestapeld. Alsof we de deuren eigenlijk helemaal niet open mochten maken. Het laatste bed werd met een piepend geluid verschoven, wat me rillingen gaf. 'Oké, wie gaat er eerst?' 'Samen.' Tom pakte mijn hand vast en legde mijn andere hand onder die van hem op de klink. Ik slikte even en trok daarna de klink omlaag. Een zacht klikje gaf aan dat de deur open ging, dus trok ik hem naar me toe. 'Wat...?!' Het was het eerste wat ik zei toen ik de ziekenkamer voor me zag. Een slordig bed, precies zoals we het hadden achter gelaten toen we die voor het laatst verlieten. Een raam met gordijnen ervoor, waar een paar zwakke zonnestralen doorheen vielen. Een kastje met een glas en een kan water erop. Ik wierp een blik achter me, geen grauwe gang, vol met bloed, maar een witte en rustige gang waar boven felle lampen schenen. Een zuster liep voorbij, 'Hallo meneer Kaulitz! Ik zie dat het alweer een stuk beter gaat? Mooi zo, ik weet zeker dat u binnekort weer helemaal de oude bent!' Ze glimlachte. Ik bekeek haar aandachtig en mijn blik dwaalde over het mooie, jonge gezicht dat omgeven was door sierlijke krullen. "Emilia" stond er op haar naamkaartje. Emilia?! Nog net op tijd kon ik me inhouden. Waarschijnlijk wist ze het niet, ze reageerde zo vrolijk en rustig, dat ze zo'n nacht niet net had kunnen meemaken. En als ik daarover begon stopte ze ons waarschijnlijk in een of ander gekkenhuis. Nee, ik besloot er niet op in te gaan en niets te zeggen. Tom mompelde een zachte 'ja' waarna de zuster breed lachend door liep naar een volgende kamer. 'Zij was er ook,' fluisterde hij terwijl hij me naar het bed trok, de deur openlatend, zodat we er zeker van waren dat er niets veranderde in de tussentijd.




Reacties?? (: