022 Rowy

Ik werd wakker van een druppel op mijn voorhoofd, hij gleed langs mijn neus naar mijn kin en verdween in mijn –blijkbaar- open mond, zonder dat ik het door had begon ik opeens te giechelen.
Het rustige gesnurk stopte en ik besefte dat ik Stan wakker had gemaakt.
‘Wat is er?’
‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.’
‘Wat is er?’ Stan ging recht op zitten en keek me vragend aan.
Ik giechelde nog een keer voor ik antwoord gaf, ‘er viel een druppel op mijn voorhoofd en dat kriebelde, ik denk dat het gaat regenen.’
‘En daarvoor moest je me wakker maken?’ Stan haalt zijn wenkbrauwen op en kijkt me quasi boos aan, wat hij dus echt niet kan en wat mij dus weer een giechelbui opleverde.’
‘Ik denk dat we maar weer eens moeten gaan.’
‘Huh? Hoezo?’
‘We zitten in een boom?’
Ik keek rond en kwam tot de conclusie dat we inderdaad in een boom zaten. Lekker dicht bij elkaar, hij ademde uit in mijn nek en ik kreeg gelijk kippenvel.
‘Wat is er tomaatje?’ Stan keek me met pretoogjes aan, ik draaide snel mijn hoofd weg, waarom moest ik altijd op dit soort momenten rood worden?
Stan bleef nog even naar me kijken waarna hij zichzelf omlaag liet vallen.
‘AU! Shit!’
Verschrikt kijk ik op. ‘Stan wat is er?!’
‘Was.. Toch. Iets… Hoger. Dan. Ik. Dacht.’ Weet hij met moeite, en de pijn verbijtend, uit te brengen.
Snel en behendig klim ik naar benden en kniel naast hem.
‘Laat mij eens kijken.’
Na even twijfelen trok hij toch zijn broek iets omhoog en ik schrok er van hoe dik zijn enkel was.
‘Kun je omhoog komen?’ vroeg ik twijfelend, hij lag op de grond en ik vroeg me af of er op andere plekken misschien ook iets mis was gegaan. Hij probeerde omhoog te komen en liet zich daarna weer kermend op de grond zakken. ‘Gaat. Niet.’ Piept hij.
‘Steun maar op mij.’
Meteen slaat hij een arm om me heen en ik schrik even van de warmte die hij uit straalt.
Nu hij rechtop zit zie ik dat er iets niet goed zit in zijn rechter schouder.
‘Je schouder, ik moet even kijken.’ Stamel ik onhandig maar Stan snapt wat ik bedoel en trekt in een vloeiende beweging, met zijn linker arm, zijn shirt uit. Het beneemt me even de adem en ik wil eigenlijk een hand uitsteken om een blokje aan te raken maar dan trek ik mijn hand weer terug, ik voel dat mijn hoofd rood begint te worden en ik draai mijn gezicht snel weg, in de hoop dat hij het niet heeft gezien. Maar hij heeft het WEL gezien en zit nu te grijnzen. En alsof hij mijn gedachten heeft gelezen zegt hij. ‘Je mag best hoor.’ Met mijn hoofd de andere kant op wacht ik tot mijn hoofd minder rood is en dan draai ik me weer terug naar Stan. Hij heeft pijn dat zie je zo, het zweet staat op zijn voorhoofd en zijn wenkbrauwen zijn iets samen geknepen, toch heeft hij een grijns op zijn gezicht en zijn ogen doen vrolijk mee waardoor ik smelt en weer dichter naar hem toe kruip.
Als ik naast hem zit laat ik me zakken met mijn rug tegen een boom, het is allemaal veel te veel voor me.