LXV

Alice Potter

‘Hij mag het niet weten.’
Remus kijkt me verbaasd aan. ‘Sorry?’ Hij heeft de deur van de kamer van Hoge nood net achter zich gesloten. Tijdens de lunch heb ik hem even gesproken om hier af te spreken, maar de rest van de dag heb ik hem zenuwachtig geprobeerd te ontlopen uit angst dat James iets door zou hebben. Nu zit ik hier te wachten op de bank met maar één gedachte. Hij mag het niet weten.
Marinda vond me een aansteller en dreigde het hem zelf te gaan vertellen als ik er nog iets over zou zeggen. Waarna ze wel weer zei dat ze hem zou vermoorden als hij het niet zou accepteren.
‘Nou, ik bedoel…’ Ik word rood. Eigenlijk weet ik helemaal niet wát we hem zouden moeten vertellen. Ik ga uit van een ‘relatie’, maar misschien was het slechts een kus. ‘James, over…’
‘Ons?’ vult hij me aan. Het woordje ‘ons’ heeft nog nooit zo mooi geklonken. 
Ik knik. ‘Ik denk niet dat hij het leuk vindt…’
‘Ik betwijfel of hij me graag accepteert als z’n nieuwe broer.’ Hij lacht even, maar als ik hem verbaasd aankijk, wordt hij rood. Schattig. ‘Ik bedoel, nou ja…’
Ineens besef ik me hoeveel ruimte er nog tussen ons is en ik maak een gebaar dat hij moet gaan zitten. ‘Dat gaat nog moeilijk worden.’
Hij knikt en komt naast me op de bank zitten. ‘Misschien is het dan beter…’ Hij pakt mijn hand en kijkt even naar mijn ring, waarna hij hem weer loslaat. ‘Ik bedoel, als je liever.. .niet…’ stamelt hij zacht.
Niet? Niet samen? Geen… De verontwaardiging op mijn gezicht zou hem waarschijnlijk al genoeg zeggen, als hij op zou kijken, maar in plaats daarvan staart hij naar zijn handen. 'Remus,' zeg ik en pak zijn hand, waardoor hij me aankijkt. Ik word rood en bijt op mijn lip. 'James heeft hier niets over te zeggen. Ik denk alleen niet dat we het hem nu moeten vertellen, maar eerst gewoon... een date, of zo.' Ik begin steeds zachter en onduidelijker te praten en laat zijn hand los en kijk naar mijn eigen handen. 
'Alice,' zegt hij zacht en wacht tot ik opkijk. 'Wil je met me uit?' vraagt hij grijnzend. 
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Wat? Nou eh... Ik weet het niet,' probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen.
De grijns verdwijnt van zijn gezicht. 'Oh, ja, ik snap het wel.'
'Remus?'
'Ja?'
'Grapje, natuurlijk- Maar... Sirius?'