105~Time's ...up.

Bella poV
ALice liep plots doorheen het huis, iedereen keek afwachten op, maar ze ging gewoon in de zetel zitten. Haar gsm lag op haar schoot, en ze staarde ernaar dat ik dacht dat hij van de aandacht alleen zou ontploffen. NIet dat zoiets zou gebeuren. EN dan het gepiep.. er kwam een bericht binnen. Alice hield hem tegen haar oor, maar realiseerde zich dan dat er geen telefoon binnenkwam. Ze bekeek het en las het voor ons voor.
'Ik doe mijn best. Hoe laat word ik verwacht?' Alice keek naar ons.
'En nu?' vroeg ik zacht. Alice haar ogen werden ongefocust, ze probeerde te weten wat ze moest antwoorden. Was Elisabeths gave niet veel sterker? Ik vroeg het aan Edward door mijn schild op te heffen. Het koste veel moeite maar ik wou de stilte niet verstoren. Hij draaide zich naar mij.
'Ik denk dat ze zich aan het haasten is om terug te komen; misschien denkt ze dat ze geen tijd genoeg heeft om te stoppen om haar te concentreren.' zei Edward, tegen mij maar ook tegen de rest die zich waarschijnlijk afvroeg waarom Elisabeth het aan Alice moest vragen. Alice's vingers gingen vliegensvlug over de knoppen. Ze typte iets, en daarna deleten... de hele tijd maar door. Ze zuchtte, schudde haar hoofd en begon rondjes te lopen.
'Het is jou schuld niet dat je het niet precies kan zeggen. Er kan nog veel veranderen.' zei Edward tegen haar; Het was vrij duidelijk wat er in haar hoofd omging. Daarvoor moest je geen gedachten kunnen lezen. Aan Edwards reactie, en aan hoe Alice bewoog was het vrij duidelijk...
'ROnd 14 uur, denk ik.. of.. De stand van .. sh*t geen zon..' ze mompelde ze de hele tijd maar weer. Ze zocht naar iets wat ook maar op een tijdsindicatie zou kunnen duiden, maar zo'n dingen waren niet echt duidelijk in Forks... De zon scheen nooit, en overdag zijn er geen sterren te zien. Edward probeerde zijn zus een beetje te kalmeren.
'Kom zo snel mogelijk, wanneer kan je hier zijn?' Alice zei het luidop. Daarna was het weer afwachten, ALice die nog steeds naar buiten staarde, met de gsm net niet fijn geknepen in haar hand. Dan weer *biep* meer niet. weer een berichtje in plaats van te bellen.
'geen idee, voor het moment ergens rond Mexico!' zei ALice luid. Dit zou moeilijk worden. In een paar uur tijd zou het weer licht worden, zou de zon schijnen... en ze was nog aan de andere kant van Noord-Amerika. Hoe zou ze hier ooit op tijd raken, zonder regels te overtreden? ZOnder aandacht te trekken? ZOu ze een vliegtuig kunnen halen.
'Kan ze echt niet sneller vooruit?' vroeg ik zacht. Edward haalde zijn schouders op, net zoals Alice. De toekomst zag er niet echt rooskleurig uit voor ons.

De volgende dag begon de spanning in huis toe te nemen. Hoe goed de wolven ook hun best deden, het was duidelijk dat ze het moeilijk hadden om rustig te blijven. Voor de tweede keer zouden ze de Volturi moeten onder ogen komen, maar dit keer was de belangrijkste, de sterkste er zelf nog niet. niemand wist of Elisabeth op tijd zou komen.. of ze zou kijken. Alice had deze nog een sms gestuurd naar Elisabeth, ze had gebeld, van alles geprobeerd, maar had van Lilly geen reactie meer gekregen. Het betekende dat de kinderen apart moesten blijven? Waarschijnlijk wel. Rose kwam afscheid nemen van Emmett terwijl ik even op de kinderen paste. Ik wist dus niet wat zich afspeelde, maar als ik me bedacht hoe ik me in haar plaats zou voelen... mezelf verstoppen met Nessie, terwijl hij vocht, en niet zeker zijn of we elkaar terug zouden zien.. het maakte me gek. en dat moest Rose allemaal doormaken.
Rose kwam terug, we namen afscheid, en vertrok ik naar de rest. We maakten ons allemaal klaar, wachtten hen op in dezelfde wei als vorige keer. Misschien om het hen makkelijk te maken. Terwijl wij allemaal doodstil stonden -angst om de ander te verliezen, schrik voor wat moest komen- liepen de wolven rondjes om ons heen. Ze leken hun stress te willen aflopen. Alice haalde diep adem, de wolven schaarden zich achter ons, we keken allemaal eenzelfde kant uit. De kant van waar het geluid kwam... bijna onhoorbare voetstappen op de aarde... de volturi kwam eraan en er was niets meer aan te doen... Geen LIlly, geen andere hulp... we waren in de minderheid, duidelijk.