Chapter Three. New tasks and abandonment. 3.7

Met een zucht bekeek ik al mijn kleding. Wat moest je in godsnaam aantrekken op een “date” waarvan je hoopte dat hij gewoon vriendschappelijk was, maar eigenlijk ook als een echte date moest lijken? Ik begon nu al warrig te denken, bedacht ik me. Natuurlijk moest Harry voor me vallen, maar betekende dat ook meteen dat ik hem moest zoenen? Ik kon natuurlijk doen alsof ik verlegen was en hem naar me laten smachten. Dat was misschien het beste. Ik besloot om me gewoon zo normaal mogelijk aan te kleden, maar gewoon iets minder net. Het moest niet overdreven lijken. Ik draaide een rondje voor de spiegel en besloot dat ik er goed uitzag, op naar mijn date dan maar. Misschien was ik tien minuutjes te laat, maar een beetje “fashionably late” zijn, zou niet heel erg zijn. Wanneer ik de trap afliep, zag ik Harry meteen al staan. Hij had een vrolijke glimlach om zijn mond en stond rustig tegen een muurtje te wachten. Wanneer hij mij zag, kwam hij meteen vrolijk mijn kant opgelopen.
‘Hey Eve! Hoe is het?’ vroeg hij geïnteresseerd.
‘Heel goed! Hoe is het met jou, Harry?’ vroeg ik beleefd.
‘Top! Vooral nu ik in zulk goed gezelschap ben,’ grijnsde hij.
Oh my, volgens mij bedoelde hij hier een hoop meer mee dan ik. Dit was niet helemaal de bedoeling. Ik glimlachte even geforceerd naar hem, waarna hij me snel naar buiten trok.
‘Wat gaan we doen vandaag?’
‘Ik dacht eraan om naar Madam Puddifoot’s te gaan? Daar hebben ze thee en lekkernijen?’ glimlachte hij onzeker.
‘Eh, oké. Ja, is goed,’ mompelde ik.
Hij glimlachte even, waarna we snel doorliepen. Madam Puddifoot’s was een kleine thee winkel, bij Zweinsveld. Het jammere was, dat het een winkeltje was voor stelletjes. Deze jongen had echt de verkeerde ideeën. Het was redelijk koud buiten, aangezien we nu in midden november zaten. De sneeuwvlokjes dwarrelden vrolijk naar beneden en ik voelde een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Toch moest ik even rillen van de kou en trok mijn muts wat verder over mijn oren heen, om te zorgen dat mijn oren niet knalrood van de kou zouden worden. Ik keek even opzij, naar Harry. Hij liep diep in gedachten verzonken en hij merkte niet eens op dat ik hem stond te bestuderen. Er hing een stilte tussen ons in, maar ik had niet de behoefte om hem te verbreken. Een paar minuten liepen we in stilte naast elkaar, totdat ik een gebouw in de verte zag verschijnen. Het was in een zijstraatje van Zweinsveld, een vrolijk uitziend gebouw met weinig gebrek aan roze. Dat was dus Madam Puddifoot’s, niet te missen. We liepen op het gebouw af en Harry hield charmant de deur voor me open, als een echte gentleman. Ik glimlachte even en liep door naar binnen.
‘Goedemiddag, kan ik jullie helpen?’ hoorde ik een vrolijke stem.
We hadden nog maar net de deur opengedaan en we werden al hartelijk verwelkomd. Ik keek even op en zag een vrouw voor me staan, die volgens mij Madam Puddifoot moest voorstellen. Ik glimlachte even en keek om me heen. De hele winkel zat vol met kleffe tieners, waarvan de meesten leerlingen van Hogwarts waren. Iedereen hield elkaars hand vast en dronk thee.
‘We willen graag een tafel voor twee,’ glimlachte Harry beleefd.
‘Maar natuurlijk, lieverds,’ glimlachte de vrouw, waarna ze ons naar een tafeltje in het midden van de winkel leidde.
Ik ging snel zitten, voordat Harry weer de overdreven gentleman ging uithangen en trok mijn jas uit. De tafel was versierd met kanten servetten en wat kommen, waar iets van snoepgoed in leek te zitten. Ook de winkel was helemaal versierd en ik moest toegeven; dit was absoluut niet mijn ding.
‘Wat wilde je bestellen?’ glimlachte Harry, terwijl hij de menukaart omhoog hield.
‘Waar hebben we de keuze uit?’
Harry keek even met een grimas naar de kaart en draaide hem toen mijn kant op. Ik snapte meteen wat hij bedoelde, de kaart stond vol met verschillende soorten, waarvan ik geen idee had wat alles betekende. Wat een fantasie moest je hebben om zo’n kaart samen te stellen.
‘Ik heb geen idee wat alles voorstelt,’ gaf ik toe.
‘En ik maar denken dat meisjes hier alles van wisten,’ lachte Harry.
‘Ik heb nog veel te leren, blijkbaar,’ zuchtte ik.
We grinnikten even en keken toen weer terug naar de kaart, beiden wisten we ons geen raad.
‘Anders zoeken we beide iets voor elkaar uit?’ stelde Harry voor.
‘Oké, is goed.’
Ik pakte even een kaart van het tafeltje naast me en begon toen te kijken, terwijl ik zo lang mogelijk de tijd nam. Zolang we hier mee bezig waren, zou ik ook niet in ongemakkelijke situaties met Harry komen. Ik had geen zin om de hele middag handjes vast te houden met Harry, dus dat leek me niets. Harry bleek al snel klaar te zijn, wanneer hij zijn menukaart eenmaal op tafel gelegd had.
‘Ik ben bezig met iets goeds uit te zoeken, het kan even duren,’ glimlachte ik.
Hij glimlachte even terug, waarna ik me weer op de kaart focuste. Dit plan kon nog wel eens gaan werken zo. Tot ineens zijn hand over de tafel gleed, waar de mijne toevallig lag, en erlangs schuurde. Ik hief mijn hand op en krabde even achter mijn oor, alsof ik jeuk had, en pakte toen met beide handen de menukaart vast. Dit scheelde maar een klein stukje.

Na een uur leek Harry eindelijk los te komen, wat zeker niet ongezellig was. Hij was vrolijk aan het vertellen over al zijn interacties met Malfoy, waardoor ik elke keer moest lachen. Harry had zeker een gevoel voor humor, hij wist alles leuk te brengen.
‘En toen sloeg Hermione, Malfoy recht in zijn gezicht. Je had zijn gezicht moeten zien, het was geweldig,’ lachte Harry.
Ik lachte even met hem mee, wanneer hij zijn verhaal over een uitbarsting van Malfoy eindigde. Ineens werd mijn aandacht getrokken door een geluid in de hoek. Het klonk als gegiechel, heel vreemd gegiechel. Ik keek even om me heen en zag dat het afkomstig was van een stelletje in de hoek, al waren ze niet erg zichtbaar. Het waren een meisje en een jongen, die het duidelijk erg gezellig hadden met elkaar. Ze hadden een deken over hun heen, waardoor alleen hun hoofd er bovenuit kwam, al kon ik daar ook niets uit halen. Ik had het gevoel dat ik ze kende, wie waren dit? Ik schrok op wanneer ik Harry zag opstaan.
‘Ik ben even naar de wc,’ glimlachte hij.
Ik knikte en focuste me toen weer op het stelletje. Iets leek hier niet goed aan. En dat zou ik nu even gaan uitzoeken.