009

De ambulance komt tot stilstand in de garage van het ziekenhuis. De achterklep gaat open en ik wordt het ziekenhuis binnen gereden. De ambulance broeders duwen me naar een apart kamertje, waar een dokter op me wacht. De verpleger van de ambulance verteld in het kort wat er gebeurd is, en wat mijn huisarts gezegd heeft. ‘Hallo, ik ben dokter Terweij. Liam Payne?’ Hij kijkt me vragend aan door zijn brilletje. Mijn vader komt naast me zitten en legt zijn hand op de mijne. Even kijk ik hem aan en knik dan naar de dokter. ‘Oké, mijn collega vertelde dat jouw huisarts vermoed dat je wat ribben hebt gebroken. Voor we een röntgenfoto gaan maken, wil ik eerst even kijken. Als je op zou kunnen staan en even hier op het bed zou willen gaan zitten.’ De pijnscheuten schieten door mijn lichaam als ik op sta en weer ga zitten. ‘Ik ga je shirt wel even uittrekken.’ De dokter trekt mijn shirt voorzichtig uit, terwijl ik een pijnlijk gezicht trek. ‘Dat zijn geen mooie blauwe plekken.’ Hij laat zijn hand over mijn buik glijden en duwt zachtjes. Zijn hand gaat steeds verder opzij en het doet steeds meer pijn. Tot ik ineen krimp van de pijn, haalt hij meteen zijn hand weg. Hij kijkt me aan. ‘Ik ben het met mijn collega eens, vermoedelijk heb je gebroken en gekneusde ribben. Ik ga de röntgen klaar maken en dan kom ik je halen om een röntgenfoto te maken.’ De dokter staat op en loopt weg. Ik kijk mijn vader even aan en richt daarna mijn blik op de vloer. ‘Het komt allemaal wel goed, Liam.’ Mijn vader wrijft geruststellend over mijn rug. Ik knik langzaam. ‘Ik weet het, maar ik ben het allemaal zo zat. Iedere keer gebeurd er wel wat.’ Mijn vader maakt een begrijpend geluidje en er valt een stilte. Allebei met onze eigen gedachtes. ‘Liam ga je met me mee?’ De dokter staat in de deuropening en wenkt me. Ik sta op van het bed en loop hem achterna. We komen binnen in een donkere ruimte met verschillende apparatuur. ‘Je mag hier komen staan.’ Ik loop naar de dokter toe en ga voor een metalen plaat staan. ‘Je moet je armen omhoog houden en als ik het zeg hou je je adem in.’ Hij loopt weg en gaat een hokje binnen. ‘3-2-1 adem even vasthouden.’ Ik hou mijn adem vast, terwijl ik zacht gezoem hoor en een lichtje zie. ‘En weer rustig door ademen.’ Ik blaas mijn adem uit en laat mijn armen zakken. Ik loop weer met de dokter mee naar mijn vader in het kamertje. Voorzichtig ga ik weer zitten en staar een beetje voor me uit. ‘Ik ga even naar de foto’s kijken en daarna overleggen wat we gaan doen. Ik kom terug als ik nieuws heb.’ De dokter loopt het kamertje uit. ‘Hoe ging het?’ Mijn vader komt weer naast me zitten en kijkt me nieuwsgierig aan. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik moest voor een plaat gaan staan met mijn armen omhoog. Toen de foto werd gemaakt moest ik mijn adem inhouden. Dat was alles.’ Mijn vader knikt. Na een halfuur komt de dokter weer terug en gaat op een kruk zitten. ‘Ik heb de foto’s bekeken en je hebt inderdaad ribben gebroken. Je hebt er in totaal vijf ribben gebroken: drie aan de rechterkant en twee aan de linkerkant. Aan de rechterkant zijn er ook nog twee ribben ernstig gekneusd. We gaan je ribbenkast goed stevig inpakken met verband.’ Ik knik af en toe als hij zijn verhaal verteld. De dokter staat op en pakt verband. ‘Als je zou willen gaan staan, kan ik je verbinden.’ Ik sta langzaam op en trek een pijnlijk gezicht als de dokter het verband strak om mijn middel trekt. Naar mate hij hoger komt, hoe pijnlijker het wordt. Op een gegeven moment doet het zo’n pijn dat de tranen over mijn wangen stromen. Als hij klaar is gaat hij weer rechtop staan. ‘Je moet rustig aan doen en veel rusten. Je krijgt pijnstillers en moet over drie weken even terug komen.’ De dokter geeft nog meer uitleg, maar ik luister niet. Het enigste wat ik wil is naar huis. ‘Je mag naar huis. Ik wens je veel beterschap’ Na de dokter een hand te hebben gegeven, gaan mijn vader en ik weer terug naar huis.


The time will heal your wounds.