W96

“Believix Winx!” Bloom transformeerde.
“Je wil mij niet aanvallen, je wil mij niet aanvallen, je wil mij niet aanvallen, …”, begon Daphne. Ze bleef het herhalen, onophoudelijk, terwijl Bloom zich een fee en later een monster transformeerde. Ze concentreerde, zoals Daphne had gevraagd, maar toch nam het instinct van het monster het over en viel Daphne aan. Daphne bleef Bloom vasthouden en ging enkel zoveel mogelijk haar aanvallen uit de weg, nog steeds hetzelfde herhalen. Na een lange tijd werkte het kalmerend op het monster. Daardoor kon Daphne eindelijk haar kracht gebruiken. Ze drukte het instinct van het monster een stuk weg. Daardoor besefte Bloom weer wat ze deed. Ze vocht tegen het instinct, het instinct van het monster in wiens lichaam ze zat. Stukje bij beetje won ze, en stilaan liet Daphne haar kracht ook minder op het Bloom-monster inwerken. Uiteindelijk, na meer dan een uur, slaagde Bloom erin het instinct van het monster van zich af te schudden. Langzaamaan transformeerde ze weer naar zichzelf, als Believixfee. Uitgeput van zo’n zware strijd viel ze bewusteloos op de grond. Daphne nam haar mee onder water, zij was zelf ook uitgeput geraakt van de kracht die ze gebruikt had, een onnatuurlijke sterke kracht, en moest uitrusten in het meer waar ze zich goed voelde en thuis was. Uiteraard zorgde ze ervoor dat Bloom niet in ademnood kwam.

Pas in de ochtend ontwaakte Bloom weer, nog steeds in de gedaante van believixfee.
“Wa-waar ben ik?”, vroeg ze verward.
“Je bent veilig, Bloom, je bent bij mij, in het meer”, zei Daphne zacht.
“Wat is er gebeurd, hoe kom ik hier?”
“Je hebt het monster verslagen, Bloom, de betovering is verbroken”, zei Daphne.
“Het was zo moeilijk”, fluisterde Bloom.
“Ik had je daar al voor gewaarschuwd, zusje”, zei Daphne. “Maar het is gelukt, en nu heb je de kracht om nooit meer in zoiets veranderd te worden, je zal het voortaan zelf kunnen overwinnen.”
“Bedankt Daphne”, zei Bloom oprecht.