104~The time has come...

Carlisle PoV
De Denali-clan van Tanya was hier slechts twee dagen. We hadden de grootste moeite om ze ervan te overtuigen dat de kinderen van Elisabeth hybride vanmpiers waren, zeven van de twaalf ter wereld. Het duurde echter niet lang voor alle kinderen extra veel vertroeteld werden. Ik kon alleen maar hopen dat ze niet té verwend waren tegen dat Elisabeth terug kwam. Het leek voor de Denali's heel normaal dat wij ze gevraagd hadden om ons te helpen, en het verbaasde hen dat we niet weer onze vrienden uitgenodigd hadden. Ik probeerde hen uit te leggen dat de situatie compleet anders was, maar dat leken ze niet te willen aanvaarden. Er waren dingen hetzelfde; De volturi kwam voor een kind, in dit geval meerdere kinderen. Ze hadden geen echte reden om te komen, alleen omdat ze onze familie als gevaarlijk zagen, en dat ze hybriden graag wilden bestuderen zonder regels te breken. EN natuurlijk omdat ze Alice, Bella en Edward wilden inlijven. Ik wou niet zo denken over hen; ik had 30 jaar bij hen gewoond, het waren mijn vrienden. Maar ik had het Elisabeth beloofd dat we haar kinderen zouden beschermen.
'Waar is Elisabeth dan heen? Samen met Felix vertrokken, en haar kinderen hier alleen gelaten?' vroeg Tanya op een niet erg vriendelijke manier. ik schudde mijn hoofd, ik dacht dat ik Rose boos zag kijken.
'Zij en Felix hebben elkaar niet meer gezien sinds ze wist dat ze zwanger was, ze heeft hem weggestuurd omdat hij haar leven boven dat van hen plaatste. Omdat hij haar veilig wou houden.' zei Esmee zacht. Kate knikte maar geloofde er niet te veel van, waarschijnlijk dacht ze dat Felix op dat moment zijn eigen positie binnen de VOlturi wou behouden.

Om de veiligheid van Elisabeths kinderen te garanderen, was Bella eerder te vinden in de buurt waar de kinderen verbleven, vooral omdat het haar geen moeite koste om nu haar schild bijna tweehonderd tot vijfhonderd meter uit te rekken in beide richtingen. Rose kwam af en toe naar het huis terug, voor mocht Demetri haar als richtlijn gebruiken. niet dat we zo graag hadden dat ze hierheen kwamen, maar het was beter dat dan dat ze er achter kwamen dat Elisabeth hier niet meer was. Doch, de kinderen kwamen met Rose en Bella toch nog veel af; om te trainen. Ze rekenden erop dat Lilly op tijd terug zou zijn, en dat zij zouden meevechten, en anders hielpen ze ons trainen. We wisten nooit precies hoeveel tijd we hadden, toen Alice plots naar buiten kwam terwijl we oefenden. 'Morgen is de dag.' zei ze met een serene stem, maar er lag ook verdriet in. We hadden in die twee weken geen nieuws ontvangen van Elisabeth, en omdat ze nooit helemaal besliste waar ze naar toe ging, kon ALice ons evenmin vertellen waar ze was, wanneer ze zou terug zijn. De kinderen misten haar, ze werden stiller en minder enthousiast met de dag, en toen Alice hen vertelde dat de aanval van de VOlturi morgen was, leek Remy alle hoop op te geven. Elisabeth zou niet meer op tijd komen, we zouden het alleen moeten doen, en zonder bericht van haar, zouden we de kinderen niet laten meedoen. Wat als... ze ergens vast zat, dat ze verhinderd werd om ons te bereiken. Zou Rose dan alleen blijven met de kinderen? En een deel van de wolven? Edward keek me aan, hij had er ook al aan gedacht, iedereen aan zijn gezicht te zien. We zouden het gewoon onder ogen moeten zien. De laatste keer brak aan dat de kinderen naar Roses verstopplek gingen. Voor alle zekerheid, wist niemand van ons de plaats waar het verborgen was, Bella en Rose waren de enige die op de hoogte waren. ze blinddoekten Seth, Leah en Embry zelf toen ze hen ernaar toe brachten; alles om de kinderen weg te houden bij Aro. De overige wolven; Quil, Jake en Sams pack, kwamen rond het huis slapen. Niet alleen was het makkelijk, maar het zou misschien genoeg "stank" opleveren om de sporen te verbergen. We wisten niet helemaal wat te doen, niemand, zelf Alice kon niet voorspellen of het goed zou komen, of niet. Er waren nog te veel keuzes die gemaakt moesten worden... plots zag ik ALice opkijken, met een half waanzinnige blik zag ik haar naar haar gsm, die nu in haar handen lag, kijken. En dan plots gepiep... een nieuw bericht binnen.