Wedstrijd Timshel : opdracht 1

Sarah zit op het strand waar ze vroeger altijd kwam met haar vriendje. Haar vriendje die jaren terug was gestorven aan een motorongeluk. Sarah voelt de tranen prikken in haar ooghoeken, ze moet zich bedwingen om niet te gaan huilen. Hij was iemand uit de duizenden, iemand waarvan er maar één van bestond. Sinds hij was gestorven doet Sarah niets anders dan naar het strand gaan om haar gedachten te verzetten of om zich alles te herinneren. Vandaag is geen uitzondering, ze is hier om zich dingen te herinneren. Sarah sluit langzaam haar ogen, luistert naar de zee en voelt de koele wind op haar gezicht.

Sarah liep in haar eentje langs de kluisjes op school, op zoek naar haar kluisje want ze was namelijk nieuw. Sarah zuchtte geïrriteerd omdat ze haar kluisje maar niet kon vinden, ze had alle kluisjes immers al een paar keer bekeken maar ze vond die van haar echt niet. Een zacht gegrinnik trok haar aandacht. Sarah keek op en zag een jongen nonchalant tegen de muur leunen. ‘Je bent nieuw toch?’ vroeg hij geamuseerd. Ze keek hem arrogant aan en zei ‘Ja en als het is om mij te irriteren, bol het dan maar af.’ Hij lachte en zei ‘Ik zal je niet irriteren. Ik ben Nate trouwens.’ Hij stak zijn hand naar Sarah uit, die zijn hand onwennig beetnam en zei ‘Ik ben Sarah, maar ik zoek mijn kluisje.’ ‘Welk nummer?’ vroeg hij met een zachte ondertoon in zijn stem wat Sarah beviel. ‘133,’ antwoordde Sarah. Hij grinnikte en zei ‘Naast mijn kluisje. Kom maar mee.’ Sarah volgde hem en merkte dat het de wand met kluisjes was waar ze het afgelopen kwartier heeft naar staan kijken en kon zichzelf wel iets aandoen. Hoe kon ze nou zo stom zijn om een kwartier naar een wand te staren zonder het te vinden? Nate gaf haar een kort duwtje waardoor haar boeken uit haar handen vielen. Ze bukten beide om alles op te rapen en keken elkaar daarna aan. Sarah merkte de prachtige groene ogen op en zei zacht ‘Je hebt prachtige ogen.’

Sarah opent cru haar ogen, want ze weet wat er daarna komt. Nate had haar toen gekust waarna ze elkaar twee weken niet hadden gesproken, omdat hij op kamp moest met het football team. Ze ademt diep in en uit, knippert met haar ogen om de tranen te bedwingen, maar daar faalt ze in. Enkele tranen rollen over haar wang heen en vallen op het zand neer. De liefde tussen Nate en Sarah was onvoorwaardelijk, passioneel en vooral echte liefde. Sarah sluit opnieuw haar ogen en haalt de herinnering op van het moment dat hij haar had meegenomen op date.

Giechelend liep Sarah met een blinddoek rond. Nate had haar verplicht om die aan te trekken, voordat ze vertrokken naar de geheime plaats. Zijn hand omklemde Sarah haar hand en plots werd die losgelaten. ‘We zijn er,’ zei Nate zwoel in haar oor waardoor elk haartje op haar lichaam rechtovereind ging staan en haar buik ervan ging kriebelen. De blinddoek werd verwijderd waarna Sarah even met haar ogen knipperde om aan het licht te wennen. Ze keek uit op een prachtig bloemenperk. ‘Wauw,’ fluisterde Sarah zacht met een overduidelijke verliefde emotie in haar stem. Nate sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde tegen haar oor ‘Fijn dat je het leuk vind, anders was onze date wel lekker verpest.’

Die date was de beste date van Sarah haar leven, die date had haar helemaal zeker gemaakt van haar gevoelens voor Nate. Elke kus dat ze samen hebben gedeeld, elke nacht en zelfs elk moment dat ze samen waren, was de chemie tussen de twee altijd opperbest. Nate was Sarah en Sarah was Nate. Sarah had haar beste en slechtste momenten met hem gedeeld. Haar slechtste moment was toen ze haar kwamen vertellen dat Nate een ongeluk had gehad met zijn motor. Die dag zal ze nooit of te nimmer meer vergeten.

Zenuwachtig zat Sarah op de bank, wachtend op Nate. ‘Is Nate er al?’ vroeg haar moeder toen ze de woonkamer instapte. Sarah schudde langzaam haar hoofd. Ze moest bekennen, ze maakte zich nu wel zorgen. Nate was anders nooit te laat, of toch nooit bij haar. Voor de honderdste keer sprong Sarah recht toen ze iets hoorde. De deurbel werd ingedrukt en ze sprintte naar de voordeur. Ze opende de voordeur met een ruk en zag een politieman staan. Hij had zijn pet in zijn handen en vroeg ‘Sarah Wood?’ Sarah knikte en vroeg ‘Waarvoor bent u hier?’ ‘Ik ben hier in verband met Nate Scott.’ Sarah hapte naar adem en haar moeder kwam de hal in. ‘Komt u binnen.’ De politieman kwam binnen en ze gingen naar de woonkamer, waar ze op de bank plaatsnamen. Sarah had een slecht voorgevoel, een héél slecht voorgevoel. ‘Nate heeft een onge-‘ ‘Nee, dat kan niet!’ riep Sarah kwaad. Ze wist wat het vervolg was van zijn zin. ‘Sorry, maar het is zo. Hij heeft zijn leven gelaten bij aankomst in het ziekenhuis, er was niets meer aan te doen.’ Tranen gleden langs Sarah haar wangen en ze gilde terwijl ze instortte.

Het terugdenken aan die dag deed Sarah evenveel pijn als dat het toen deed. Het gevoel dat alles stopte, haar hart in stukjes uit elkaar viel. Alles wat ze de dag had gevoeld, voelt ze nu weer. Tranen ontsnappen uit haar ooghoeken en vinden hun weg langs haar wangen naar beneden. Het is ongelofelijk hoeveel het haar nog kwetst. Nate is vandaag precies 10 jaar geleden gestorven, 10 jaar geleden is de slechtste dag van Sarah haar leven. Het is onbeschrijfelijk hoe hij haar nu nog kon laten voelen wat ze 10 jaar geleden voor hem voelde. Sarah is nog steeds verliefd op hem, nog steeds gek op zijn prachtige groene ogen. Zijn stem is één van de geluiden die Sarah nooit meer zal vergeten. Hij is de reden waarom ze nog elk jaar enkele keren naar dit strand komt. Sarah is ondertussen samen met iemand anders, maar hij weet dat Nate nog altijd haar grote liefde is en had er ook niets op tegen. Nate is speciaal voor Sarah en dat zou hij altijd blijven. Nate was en is nog altijd uniek.