Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 10

Lucca liet Rhine net zo abrupt los als ze haar had vast gepakt. Rose had Lucca los getrokken en een boze Fred bekommerde zich om Rhine die haar hoofd vast hield.
‘Hoe haal je het in je hoofd!?’ Riepen de twee in koor.
Lucca draaide haar rug naar de toe en slikte. Een brok had zich gevormd in haar keel. Ze wilde zich op de grond laten vallen en als een klein kind huilen en zich oprollen. Maar zo was Lucca niet, en als ze zo iets deed, deed ze het alleen. Ze haalde haar schouders op. Fred was al weer bij Rhine neer geknield en keek of alles goed met haar was.
‘Ik ben alleen geschrokken.’ Zei Rhine en liet haar hoofd los. ‘En het voelt alsof alles een stuk losser is.’ Zei ze. Fred hield haar overeind.
‘Kom we gaan naar de ziekenzaal en laten mevrouw Driftkikker hier.’ Zei hij.
De kwade ondertoon kwam duidelijk in zijn stem naar voren en liet Lucca slikken. Ze had het verpest. George zou haar vast nooit meer willen zien, ze had zijn geliefde pijn gedaan. Want dat dacht Lucca, Rhine en George. Niet Rhine en Fred. Haar fantasie had alles een tikkeltje erger gemaakt. Lucca had een voor liefde voor drama en fantasie, en soms werd de lijn tussen fantasie en werkelijkheid heel dun.
‘Gaat het wel?’ hoorde ze Rose vragen die achter haar kwam staan.
‘Je bent boos op me he?’ Vroeg Lucca voorzichtig.
‘Nee.’ Rose was duidelijk boos op haar ook al wilde ze het niet toegeven. Ze kon het gewoon voelen.
‘Je had je niet zo moeten laten gaan.’ Zei ze.
‘Ja, maar hallo ze gaat er vandoor met mijn enige kans op liefde.’ Zei Lucca en kneep in haar zij om niet te gaan huilen.
Na die woorden hoorde ze zware jongens voetstappen die zich steeds verder van zich verwijderde.
‘Natuurlijk niet. Je hebt hem zo juist weg gejaagd.’ Zei Rose.
‘Karma. Nee, wacht, je had het gewoon verdient.’ Zei een meisjes stem die van niemand anders dan Mandy af kon komen.
Haar snelle reflex en een schild spreuk beschermde haar van een tripje ziekenvleugel.
‘Lucca!’ Riep Rose geschrokken.
‘Ik kan er ook niets aan doen dat het een trut is.’ Zei ze alsof het vanzelf sprekend was.

Rhine zat op het bed en werd gecontroleerd door Madame Plijster die haar vertelde dat ze er niets aan kon doen, het ging vanzelf over. Ze moest het alleen rustig aan doen en als ze last kreeg terug komen. Rhine knikte en keek naar hoe Madame Plijster vertrok.
‘Fred?’ Vroeg Rhine zacht en keek hoe hij achter het gordijn vandaan verscheen.
‘Wat gebeurde er nou?’ Vroeg ze en trapte het gordijn weg.
‘Lucca ging over de streept. Ze brulde jou naam, sleurde je mee naar de meisjes wc en rammelde je door elkaar. En ik weet niet waarom.’ Zei hij en keek naar buiten. ‘Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt zou zijn als ik er niet was geweest.’ Zei hij.
‘Oh doe toch niet zo gevoelig.’ Zei Rhine met een grijns en ontving een speelde vuist op haar schouder.
Rhine moest lachen en kromp in een door haar nek.
‘Fijn persoon ben jij.’ Zei ze en leunde zachtjes tegen hem.
‘Weet ik toch.’ Zei hij zachtjes in haar oor en sloeg een arm om haar heen. Hij drukte een kus op haar hoofd. Zo bleven ze een hele tijd zitten tot Rhine besloot dat het maar weer eens tijd was om verder te gaan eten.
‘Goed idee, ik heb nog helemaal niets op.’ Zei hij met een grijns en liep met Rhine terug.
‘Rhine is alles goed met je?’ Vroeg een bezorgde Hermelien toen ze aan kwamen.
Rhine knikte en glimlachte naar haar.