XXIX

Peter Pettigrew

‘Jij zult nooit iemand worden, Peter,’ zegt hij, gevolgd door een spottende lach. ‘Je zult altijd blijven wie je bent. Niemand. Je bent helemaal niemand, Peter. Wat dacht jij nou ooit te kunnen bereiken?’ Alex kijkt spottend op me neer. Even kijkt hij achterom naar zijn vrienden, om te zien dat ze allemaal lachend om me heen staan.
Ikzelf zit ineengedoken op de grond, met mijn rug tegen de muur. Ze laten me niet opstaan. Mijn armen heb ik beschermend om mijn hoofd geslagen en ik probeer niet te huilen. ‘Ga weg!’
‘Ga weg? Peter!’ Alex laat zijn stem zo verontwaardigd mogelijk klinken. ‘Ik dacht dat we vrienden waren.’ Zijn vrienden lachen, maar als ik niet inga op zijn woorden, verandert zijn toon. ‘Sta op!’ beveelt hij me.
Ik heb weinig zin om op te staan. Misschien gaan ze wel weg als ik niet meer reageer. Iedereen zegt toch dat het dan niet meer leuk is voor ze?
‘Sta op!’ Hij geeft me een trap tegen mijn been. Als ik opkijk, zie ik dat hij naar zijn beste vriend knikt, Jason, die naast hem staat. ‘Misschien moet je hem even helpen.’
‘Graag. Ik vind het geen probleem om mijn vrienden te helpen,’ zegt hij als hij naast me hurkt. ‘Kom maar, Petertje.’ Zijn stem klinkt aardig, maar hij grijpt mijn haar vast en trekt me eraan omhoog. ‘Zo, geen probleem hoor, Petertje.’ Hij haalt ruw zijn hand door mijn haar, waardoor ik met mijn hoofd tegen de muur achter me knal.
Alex komt vlak voor me staan. ‘Wat dacht je dan, Petertje? Jij gaat nooit iemand worden, een vuile rat, dat is wat je bent!’ Hij spuugt de woorden haast in mijn gezicht. ‘Helemaal niemand!’

Mijn ogen vliegen open en ik ga snel rechtop zitten. Ik moet de neiging onderdrukken om een lampje aan te doen, mijn kamergenoten zouden dat zeker niet waarderen.
‘Het was niet echt, het was niet echt,’ fluister ik zacht om mezelf ervan te overtuigen. Het nare gelach van de jongens kan ik na al die tijd nog steeds duidelijk horen. Ik loop naar de badkamer en gooi een paar keer koud water in mijn gezicht. Ik kijk naar mezelf in de spiegel terwijl ik het water over mijn polsen laat stromen. Weer hoor ik die stemmen in mijn hoofd; “Je bent niemand, helemaal niemand!” Ik moet de neiging onderdrukken om een klap te geven tegen de spiegel en snel verlaat ik de badkamer weer.
Ineens krijg ik het heel erg benauwd en ik heb behoefte aan wat frisse lucht. Zo stil mogelijk trek ik wat kleren aan en na een korte zoektocht heb ik ook mijn schoenen te pakken. Ik besluit die laatste beneden pas aan te doen, om zo min mogelijk geluid te maken als ik de slaapzaal verlaat.
In de leerlingenkamer doe ik snel mijn schoenen aan, waarna ik door het portret van een mopperende Dikke Dame de leerlingenkamer verlaat. Ineens besef ik me dat ik mijn toverstok op de slaapzaal heb laten liggen, maar ik besluit hem niet te gaan halen.
Ik weet niet helemaal waar ik heen loop, het gelach schalt nog door mijn hoofd, maar op een gegeven moment sta ik in de Uilenvleugel. Ik race de trap op en als ik buiten kom, verdwijnen alle geluiden uit mijn hoofd. Zo goed mogelijk probeer ik de kou te negeren terwijl ik bij het hekje ga staan dat ervoor zorgt dat iemand niet te snel naar beneden valt.
Misschien hadden ze ook wel gelijk, zodra ik iets doe, verpest ik het. Zoals vandaag… de les kruidenkunde. Het enige wat ik de hele les kon denken was; “Probeer normaal te doen” en “Zeg iets!”, maar zelfs dat lukte me niet. Ik schaam me nog als ik terugdacht aan de les, ik heb twee uur lang geen woord gezegd en alleen maar geknikt en mijn schouders opgehaald. Wat zal ze wel niet van me denken, ik kan niet eens normaal iets zeggen.
“Je gaat nooit iemand worden, een vuile rat, dat is wat je bent! Helemaal niemand! Niemand… niemand… helemaal niemand…”
De woorden gallen nog na in mijn hoofd en ik grijp het hekje steviger vast. Woedend. Op niemand anders dan mezelf. Ze hadden gelijk. Ik zou ze dankbaar moeten zijn. Het is duidelijk.
Ik kijk omlaag en ineens schiet er iets door mijn hoofd. Hoe zou het zijn als ik me gewoon liet vallen?