Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 07

Gegil, gekrijs en paniek uitbarstingen vertelde de meisjes dat het zo ver was. Ze hieven hun hoofd op en keken naar de kleuren die uit sommige hun toverdrank ketel kwamen, naar de vuurkolommen die ketels uit braakten en toen naar Sneep zijn woedende gezicht. Ze stootten elkaar aan.
‘Prachtig.’ Mompelde ze en keken toen hoe hij op zoek ging naar de daders.
Hij liep op Fred en George af terwijl Rhine en Lucca elkaar grijnzend aan keken, als zij de schuld kregen was het prachtig. Toen Sneep daar was kwam er groenige drab uit de ketel zetten die over de tafel liep, op weg naar de grond, hun schoenen, hun broek en Sneep zijn mantel. De meisjes giechelde en verstopte hun gezichten en ging “onschuldig” verder met hun toverdrank.
De rood harige tweeling keek elkaar aan. Ze wisten precies wie dit waren. Een afkeurend geluid van teleurstelling kwam uit de mond van de leraar met het vette haar en de te grote neus. Blijkbaar was hij er van overtuigd dat ze het toch niet waren geweest. Hij ging op weg naar de enige schone plek in het lokaal. Synchroon deed de tweeling hun armen over elkaar terwijl ze bekeken hoe het meisje hun straf kregen. Ze liepen met opgeheven hoofden naar buiten, op weg naar Omber. George keek naar Fred, die terug keek met een grijns. Dit kwam goed uit, nu konden ze er niet meer onderuit. Met een simpele zwaai was het lokaal weer schoon. Nou ja, schoon was iets anders.
‘Hoe durven jullie de leerlingen en een leraar zo in gevaar te brengen?’ Werd er op een angstaanjagende toon, niet te vergeten dat hij met het woord hoger leek te worden, tegen de meisjes zegt. ‘Het is gevaarlijk! Onverantwoordelijk!’ Ze leek uit elkaar te ploffen van woede, hoe bozer het werd hoe komischer het roze gevaarte werd. Lucca beet hard op haar wang om niet in een oncontroleerbare giechel uit te brasten. Ondertussen haalde ze grote teugen zuurstof om maar wat te doen en te voorkomen dat ze kon lachen. Omber eindigde haar preek met; ‘STRAFWERK!’ Waarnaar ze niet veel later werden mee getrokken door Vilder naar het staflokaal.
‘Oh, wat een lol.’ Mompelde deze af en toe. Lucca en Rhine keken elkaar aan zodra ze zaten en begonnen te lachen. Drie dagen zouden ze hier al hun vrije uurtjes moeten door brengen. Schrijvend over welke schade ze wel niet hadden aangebracht aan het kasteel, de leerlingen en de leraar.
‘Ik dacht dat ze zou ontploffen.’ Fluisterde Lucca naar Rhine die verderop zat.
‘Anders ik wel.’ Zei ze met een grijns.

‘Jouw schuld!’ Kibbelde Lucca met George die met Fred op weg waren naar hun strafwerk van professor Anderling.
‘Het was niet mijn schuld dat je zo snel af geleid raakt.’ Zei hij terug en keek hoe Fred achteraan liep.
Zou hij het weten? Natuurlijk wist hij het. Ze waren niet voor niets tweeling. Hij draaide zijn hoofd weer naar Lucca en nam haar in zich op. Lucca had niet door dar hij zijn ogen over haar liet heen glijden. Hij prentte haar gezicht goed in. Hij wilde haar niet vergeten in de kerst vakantie. Hoewel hij haar pas vanaf het begin van dit jaar kende wist hij niet dat je zo snel aan iemand gehecht kon raken. Zijn favoriete ding van Lucca was haar lach die in zijn hoofd klonk als een prachtige melodie. Maar de rest was een goede tweede. Een hele goede tweede. Haar lippen, haar haren, haar ogen, haar glimlach, haar armen die vrolijk heen en weer zwaaide als ze liep. Alles vond hij geweldig aan haar.
‘Waar kijk je naar?’ Vroeg Lucca die door kreeg dat hij haar aan het bekijken was. Ze deed haar armen over elkaar en keek hem boos aan.
George wist niets te zeggen en voelde zijn gezicht warm worden. Fred ging tussen hen in lopen.
‘Naar jou, ik zou nog maar eens naar je ogen laten kijken.’ Hij en Lucca begonnen te kibbelen en hielden pas op toen ze bij professor Anderling waren.

Lucca had nooit geweten hoe George toen over haar dacht.