030*

Opnieuw stonden we stil, dit keer op een kruispunt. Het geluid was langzaam weggestorven, maar ik was er zeker van dat het ons nog steeds zocht, daar kon je gif op in nemen. Ik bekeek de gangen één voor één. De gang aan de linkerkant leek een doodlopend eind te hebben, aangezien de rotzooi zich tamelijk snel en hoog opstapelde. Die dus beter niet. De gang voor ons leek beter, er was minder bloed, minder rotzooi, maar de gang leek steeds smaller te worden en er waren bijna geen deuren. Ik had er zo mijn twijfels over. En als laatste, de gang links. Die leek... Precies hetzelfde als alle andere gangen. Als we die zouden nemen konden we waarschijnlijk weer helemaal overnieuw beginnen. Ik zocht even een klok, die er dus net hier net hing. Ik gokte dat het ongeveer kwart voor zes was. Hopelijk dus bijna licht. 'Tom, welke moeten we nemen?' Stomme vraag, hoe moest hij dat weten? Hij was hier verder ook nog nooit geweest! Oké, misschien toen hij nog half in coma lag, maar ik denk niet dat hij zich toen aan het concentreren was waar hij naar toe ging voor het geval dat hij toevallig door zijn eigenwijze stomme vriendin in een of ander moordend doolhof zou komen. 'Laten we rechtdoor gaan...' Ik liep rustig aan zijn arm rechtdoor, de steeds smaller wordende gang in.





Sorry voor het korte stukje, maar ik loop even een beetje vast, en ik ben gewoon moe, dus denk ik dat het weer tijd word voor vakantie
Maar goed, heeft iemand misschien nog ideeën voor dit verhaal? Zo ja, laat het me even weten in reactie of privebericht
Dankjewel<3