Chapter 9

Samantha POV:
Ik huil alleen nog maar harder. Hoe kon het ze gebeuren? Waar moesten ze zo laat nog heen? Ik hoor de deurbel gaan. 'Ik doe wel even open.' Zegt Justin rustig. Hij laat me los en loopt naar de voordeur. Niet veel later komt hij binnen met wat agenten en ook de vriend van mijn zus is erbij. Hij gaat meteen naar haar toe en troost haar. Justin komt weer naar me toe en slaat van achteren zijn armen om me heen. Ik veeg met mijn mouwen wat tranen weg. 'Zoals jullie al weten zijn jullie ouders omgekomen.' Zegt één van de agenten. 'We zijn druk de oorzaak van het ongeluk aan het zoeken. Jullie zijn ingelicht omdat wij gebeld hebben naar een nummer in de telefoon van de man.' Mijn zus knikt meteen. Waarschijnlijk hebben ze haar dus gebeld. Ik veeg nog een laatste traan weg en blijf naar de agent kijken. 'Zodra we meer weten bellen we alleen omdat jullie nu geen ouders meer hebben komen er morgen mensen en die gaan regelen waar jullie dan heen gaan.' Net zo snel als de agenten waren gekomen net zo snel zijn ze weer weg. Ik draai me om naar Justin en leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan. Justin wríjft over mijn rug en de tranen stromen alweer over mijn wangen. 'Ik ga even mijn moeder bellen dat ik hier ben oke?' Zegt hij zachtjes en ik knik. 'Ga maar vast naar boven toe en in bed liggen. Je moet wat slapen je ziet wit.' Alsof ik nu kan slapen. Ik ga er verder niet op in en loop langzaam de trap op naar boven. Ik loop mijn slaapkamer in en kleed me om. Ik ga op mijn bed zitten en staar verdrietig voor me uit. Het duurt niet lang of ik hoor voetstappen op de stap. Mijn deur gaat open en Justin komt binnen. 'Hier.' Hij glimlacht zwak en geeft me een beker met warme melk. Dankbaar kijk ik hem aan. 'Dat bracht mama me ook altijd voordat ik ging slapen.' Zeg ik schor en ik neem de beker aan. Ik drink de beker leeg en zet hem op mijn nachtkastje. 'Probeer maar wat te slapen.' Zegt Justin zacht en hij schuift de dekens aan de kant. Ik ga liggen en gebaar dat Justin bij me moet komen. Hij komt naast me liggen en slaat de dekens om ons heen. Ik kruip dicht tegen hem aan en sluit mijn ogen. Slapen kan ik nu toch niet.