A ranger/traitor 39

De volgende dagen gebeurde er niet veel. Will en Andros waren nukkig en zwijgzaam vanwege nog meer verlies van vrienden en de steeds grotere dreiging. Miko was blij dat ze vooral op wacht stonden of sliepen en niet veel tijd samen doorbrachten. De laatste dag, voordat ze zouden opgeven en terugkeren naar de bewoonde wereld, klonk plots het alarmsignaal van Will. Zo snel als hij kon zonder veel geluid te maken haastte Miko zich naar hun ontmoetingsplek waar ook de paarden verborgen stonden. Andros en Will waren er al voor hem en koortsachtig bezig hun spullen in te pakken. Binnen enkele tellen was alles gereed voor vertrek.
“Wat is er?” vroeg Miko. Will wierp hem de teugels van Zoef toe.
“Het is nu wel duidelijk dat ze het hele corps willen uitschakelen. Er is een klein leger onderweg naar hier!”, antwoordde hij terwijl hij in het zadel kroop, “We moeten zo snel mogelijk weg voor ze ons kunnen omsingelen.”
“Dom dat we enkel gedacht hadden aan een eventuele spion en geen leger”, mopperde Andros, “Onze poging om informatie te verzamelen kunnen we nu afschrijven.”
“Eerst zien dat we hier weg zijn en dan zien we wel verder.”
Ze galoppeerde er vandoor. Miko maakte zich teveel zorgen over de mannen die overal op de loer konden liggen om bang te zijn van de snelheid waarmee ze reden. Na een korte dolle rit hielden ze hun teugels in. Will en Andros luisterde aandachtig.
“Niemand in de buurt,” ze gingen in een kalm en tempo verder. Het duurde even voordat Miko begreep waarom. Ze maakte nu veel minder geluid dan tijdens het eerste deel van de rit. Ze gingen ook van het pad af en zochten hun weg door het groen. Het zachte mos dempte de hoefslag van de paarden bijna helemaal. In de verte kraakte een tak. Gelijktijdig hielden de drie jagers hun paard in. Er klonk nog meer gekraak. Will en Andros stegen af. Miko wilde hetzelfde doen, maar Will gebaarde hem te blijven zitten. Verongelijkt deed Miko wat hem gevraagd werd. Ondertussen kwamen de geluiden dichterbij. Als hij het goed hoorde dan waren er enkele mannen zich een weg door het struikgewas aan het banen. Als dat hun vijanden waren, dan konden ze misschien toch nog iets wijzer worden uit de hele toestand! Op voorwaarde natuurlijk dat ze er levend gevangen namen en dat die wilde praten.