|| Fifty Five

Aiden en ik zaten in het donker tegen elkaar aan in de grot. We wachtten op de hulpdiensten die elk moment konden arriveren.
Het geluid van sirenes deed me opschrikken. Niet lang daarna hoorden we stemmen in onze richting komen. Een felle lichtstraal scheen de grot in en bescheen onze gezichten.
“Ici!” riep de man met de zaklamp.
Hij stapte de grot in en al snel volgde er veel meer mannen. Ze kwamen op ons af en ik werd opgetild. Ik gilde toen mijn enkel bewoog.
Ik werd de grot uit gedragen door de vreemde man.
“Aiden?” riep ik. Ik probeerde hem te vinden tussen alle drukte. Er liepen zeker 15 politiemannen en ook nog wat ambulancebroeders. Maar ik zag Aiden nergens.
“Aiden!” riep ik weer. Ze mochten me niet bij hem weghalen. Ik wilde bij hem blijven.
Ik merkte dat ik op een brancard werd neergelegd. Ik ging rechtop zitten maar ik werd meteen weer neergedrukt.
“Nee” zei ik en ik probeerde weer omhoog te komen.
Ik werd door twee handen neergeduwd. “You must calm down” zei de ambulancebroeder.
“No” zei ik. Ik spartelde tegen toen ik werd vastgegespt aan de brancard. Mijn enkel werd gespalkt en ik werd de ambulance in gereden.
Ik merkte pas dat ik huilde toen iemand mijn tranen wegveegde. Aiden’s zachte handen maakte me rustig.
“Aiden” fluisterde ik.
Aiden knikte en pakte mijn hand. “Je moet rustig worden Sophie. Er kan nu niets meer gebeurden.”
“Je mag niet weggaan” zei ik. “Je moet bij me blijven.”
“Natuurlijk blijf ik bij je” zei Aiden.
De deuren van de ambulance sloten en de ambulance begon te rijden. Plotseling voelde ik me ontzettend moe. Ik voelde dat mijn oogleden steeds zwaarder werden.
“Ik hou van je” fluisterde ik.
Aiden haalde zijn hand door mijn haren. “Ik ook van jou” zei hij en hij drukte een kus op mijn voorhoofd. Toen zakte ik langzaam weg in een diepe slaap.