Chapter five|Part two|It's only night

Ik sluit mezelf op in mijn kamer en trek de warmste japon uit de kast. De stof voelt zacht en soepel. Nog nooit heb ik zoiets fijns gevoelt. Ik poets mijn tanden totdat ze bloeden en pijn doen. Het goedje wat een soort chemische tandpasta lijkt maakt mijn tanden onmogelijk wit alsof ik uit het Capitol kom.
Als ik naar mezelf kijk zie ik een heel ander meisje. Alsof ik uit het Capitol kom zo mooi glanst mijn haar, zo mooi blinken mijn tanden. In 10 zouden ze me gek aankijken. Ze zullen denken dat ik overgestapt ben naar het Capitol. Precies de bedoeling. Ik schrik van mezelf. Ik heb altijd zoveel haat gekoesterd tegen het Capitol en nu wil ik een van hen zijn. Bah... Maar alles om sterk over te komen.

Die nacht schrik ik twee keer wakker. Een keer van een nare droom en een keer van Cato's hand op mijn wang. Hij zit op zijn schouders naast mijn bed en aait me. Ik sein hem dat hij naast me mag liggen aangezien het bed groot genoeg is voor mijn familie (Dit is dus Capitol formaat tweepersoons.) Hij kruipt dicht tegen me aan en zoent me overal in mijn gezicht en nek. Het kriebelt aangezien Cato zich nog neit heeft geschoren de laatste twee dagen. Het geeft me een kik. Opeens weet ik wat ik wil. Zouden de Hongerspelen een grap zijn om ons hun macht te laten zien? Nee, dan zou er wel erg veel in scene gezet zijn. Mijn hart zegt me dat ik nu verder wil gaan maar ik kan het niet. Niet bij iemand die ik misschien moet vermoorden of hij mij. Ik wil niet bij iemand horen die misschien sneller dood is dan ik ben. Het zal me niet helpen de spelen te winnen. Maar toch, ik kan hem niet van me afduwen en blijf dicht tegen hem aan liggen. Kon dit moment maar stil staan.

Die morgen wordt ik waker en ligt Cato nog steeds tegen me aan. Ik kan me nauwelijks iets herinneren maar mijn kleding is verkreukeld en zit slordig om mijn lichaam heen. 'Wakker worden Everlyn!' Het is Remington die de deur opendoet. Wie doet er dan ook geen slot op. 'Oh sorry! Ik wilde alleen zeggen dat het ontbijt klaar stond.' Cato, naakt bovenlijf, schrikt op en gaat rechtop zitten. Hij gooit een kussen richting de deur en mompelt wat.
Zodra Remington weg is verandert het mompelen in vloeken.
'Ever het spijt me. Ik heb me laten gaan.'
'Wat is er gebeurt?'
'Niks meer dan uitbundig zoenen. Gelukkig...' fluistert hij er achteraan. Toch voel ik me ergens opgewonden en zodra ik me aankleedt doe ik me best dit in mijn keuze te laten zien. Het wordt een vrolijk roze truitje met een extra roze doorschijnend stuk bloem-kant. Ik zie er vrolijk uit. Zelfs voor iemand die spoedig doodgaat, zo spoedig dat het Capitol al zichtbaat wordt.