--{-@(12)@-}-- Stay away from her

Happend naar adem schoot ik overeind. Het koude zweet gleed over mijn rug, mijn ademhaling raspte door mijn keel, liet me hoestend naar mijn borstkast grijpen. De opvlammende pijn die mijn bewegingen veroorzaakte verlamde me, had geen enkele verzachting meer. Het leek echter volkomen langs me heen te gaan, er was maar een ding waar ik aan kon denken, een ding dat al mijn zintuigen vroeg: Andy. Met trillende vingers pakte ik mijn ketting vast, voelde de tranen in mijn ogen springen. Tranen van angst. Een vreselijk slecht voorgevoel had me bekropen, liet mijn maag van de zenuwen samentrekken. De blinde paniek jaagde me mijn bed uit, liet elk spiertje gelijk protesteren. Door die overkill aan prikkelingen verzuurden mijn spieren vrijwel direct, zakte ik op de grond, klapte dubbel. Het zuur vlamde door mijn hele lichaam, maar ik moest naar buiten. Terwijl ik mezelf omhoog hees ontsnapte me een kleine grom, die vermeerderde toen ik naar de muur strompelde. Daar even op de vensterbank leunde. Mijn ogen gleden even door het dichte bos, waarna ik met trillende vingers het raam open schoof, genoot van de zachte bries die met mijn haren speelde. Het moedigde me aan, liet tegen alle adviezen in de hitte door mijn lichaam glijden. Ik hield het niet meer tegen, kon het niet meer tegen houden. Moeizaam sprong ik uit het raam, sleepte mijn halve lichaam door het bos. De pijn was ondragelijk, maar ik bleef maar doorgaan. Bij mijn bestemming aangekomen liet ik me piepend vallen, hijgde van uitputting, en was niet meer in staat mijn ogen open te houden.

Een zachte hand die door mijn vacht streek liet me opschrikken, maar ik deed er niets tegen, liet alles toe wat hij deed. De ijskoude vingers inspecteerden mijn lichaam, drukten verscheidene keren op een aantal pijnlijke plekken. Het liet me verschieten, luid gejank uit mijn keel glijden, maar meer bewegingen kon ik niet opbrengen. ´Shht… Het spijt me, ik had dit moeten voorkomen…´ Langzaam boog hij zich naar me toe, kuste mijn hoofd alsof het een flinterdun laagje ijs was dat hij niet wilde breken. Zijn vingers masseerden ondertussen mijn pijnlijke spieren, lieten de brandende pijn opvlammen en weer verdwijnen. Nadat zijn lippen mijn kop hadden laten gaan waren ze begonnen met sussen, fluisterde dat ik nog even vol moest houden. Gesterkt door die woorden bleef ik doodstil liggen, waarna de pijn langzaam verdween. Als blijk van waardering liet ik mijn tong over zijn hand glijden, die met mijn poot bezig was, waarna ik me ontspannen op zijn schoot liet zakken. Als antwoord op mijn actie liet de jongen zijn gezicht in een grijns openbreken bleef hij me aaien. Ondertussen gleden mijn ogen onderzoekend over zijn lichaam, op zoek naar een afwijking of een teken van pijn, aangezien ik geen idee had wat die engerd met hem had gedaan. De jongen onderschepte mijn blik echter vrijwel direct, leek mijn gedachten te kunnen lezen. ´Ik ben in orde…´ stelde hij me gerust. ´De grootste marteling was dat ik geen idee had of jij het wel had overleefd.´ Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht, ´Maar gelukkig is dat wel het geval, het ziet eruit dat er goed voor je gezorgd wordt.´ Bevestigend blafte ik, kwispelde om te laten zien dat het goed ging. In een speelse poging duwde ik hem naar achter, zag zijn gezicht echter betrekken zodra zijn rug de grond raakte. Gelijk sprong ik weg, vervloekte mezelf om mijn actie. De jongen kwam echter soepel overeind, liet zich op zijn buik vallen, om me aan te kunnen kijken. Aarzelend deed ik hetzelfde, staarde gehypnotiseerd in zijn ogen. Alle controle leek te zijn vervlogen, alle remmingen leken te zijn verdwenen. Het voelde zo veilig bij hem, misschien wel te veilig. Achterdocht was echt het laatste wat in mijn lichaam te vinden was op dat moment. Uit het niets werd de hypnose verbroken door een duwtje in mijn zij, waardoor ik verschrikt opsprong, verward omdat het zo snel was verdwenen. Ik kwam er echter snel achter dat Andy me had geduwd, met als grootste aanwijzing de speelse twinkel die in zijn ogen was verschenen. Speels gaf hij me nog een duwtje, wat uiteindelelijk uitmondde in een klein stoeipartijtje. Een spelletje van ontwijken en aanvallen, dat ik uiteindelijk won. ´Je hebt me, ik stop al,’ lachte de jongen, zacht hijgend van inspanning, ik voelde het doordat mijn voorpoten op het ritme van zijn ademhaling op en neer gingen. Een echte kans om op adem te komen kreeg hij door mijn gewicht niet, maar hij deed geen enkele poging me van zijn borst af te duwen. Het enige wat hij deed was me zacht over mijn kop strijken. Ik leek het echter niet te merken, was betoverd, kon zijn ogen weer niet loslaten. De drang om me te veranderen was enorm, werd echter op het laatste moment doorbroken door een luid gegrom. Geschrokken keek ik op, zag het roedel tussen de bomen staan. Hun ogen bloeddorstig, hun lippen opgetrokken. Net zo dreigend als ze daar hadden gestaan slopen ze op ons af, waardoor ik van de vampier afsprong. Blijf uit haar buurt bloedzuiger! Gromde Xave luid, schermde me van Andy af. Hij verwachtte dat de jongen zou aanvallen, maar de vampier was verward, keek alleen maar naar mij. Hij bewoog niet, keek toe hoe Esaya mij onderzocht. Ik liet alles toe, keek alleen maar naar de vampier. Mijn wereld leek om hem te draaien, om zijn reactie. Ik stond in tweestrijd, wat moest ik doen als ze gingen vechten? De jongen begon echter te grinniken, schudde langzaam zijn hoofd. ´Een weerwolf dus…´ mompelde hij, sprak de woorden waarvan ik gehoopt had dat hij ze niet had kunnen vinden. ´Wat een verassing.´ Hou je kop!Onderbrak mijn oudste broer zijn gegrinnik, liet dreigend zijn tanden zien. Het lichaam van de jongen liet echter zien dat hij niet onder de indruk was, in tegenstelling tot mijn lichaam dat per seconde erger begon te trillen van de zenuwen. Kalm aan Rain, hij zal je niets doen, hij zal je nooit meer iets aandoen… Met ogen vol ongeloof staarde ik naar mijn jongste broer leek toen pas echt te beseffen wat er aan de hand was, waar ze hem voor verantwoordelijk hielden. Het liet de paniek in mijn lichaam kruipen. Nee, hij heeft niets gedaan! Laat hem met rust! Iedereen keek me verbaasd aan, leek niet te begrijpen wat ik zei. Mijn abrupte smeekbede was echter de druppel voor Xave. Hij viel aan.