OO1
Quin Belle Andrews
Het was twee weken na de vakantie.
Ik kon het nog steeds niet over mijn hart verkrijgen dat ik hem moest verlaten.
Omdat het me nog steeds zoveel deed, sprak ik zijn naam niet meer uit.
Mijn vriendin en ik noemden hem 'de jongen van vakantie'.
Het klinkt misschien dom.. maar het hielp me wel.
Ik sms'te nog wel eens met hem, maar dat werd steeds minder.
Ik begon hem al langzaamaan al te vergeten.
Ik was meestal niet degene die snel over liefdesverdriet heen was.
Maar ik voedde me met de gedachte dat ik hem misschien ooit nog eens zou zien.
Ik moest verder..
Dansen deed me vergeten..
Dus dat deed ik meestal..
Mijn dansjuf was verbaasd dat ik opeens zoveel danste..
Maar dat is ook goed voor mijn rapport.
De musicalschool is niet niks..
Het is hard werken..
En door dat vele dansen werd mijn punt ook beter..
Dus ergens helpt het me wel..
Mijn spitzen zweefden over de grond. Vandaag oefende ik aan mijn balletcombinatie. De zaal vloog aan me voorbij. Ik sloot even mijn ogen en genoot van het moment. Op de achtergrond hoorde ik mijn vriendin, Mia, die me wat aanwijzingen toeriep. We hielpen elkaar altijd met oefenen en deden alles samen.
Ik deed mijn ogen open en zicht haar blik. Toen ik die vond glimlachte ik naar haar. Ik focuste me weer op de dans.
Opeens voelde ik een steek. In mijn buik. Dat had ik wel vaker als ik vermoeid was, maar nu was het echt erg. Ik probeerde het te negeren. Het werd steeds erger. Mijn enkel sloeg om en ik voel. Ik kromp ineen van de scheut in mijn buik. Ik hoorde de schoentjes van Mia over de danszaal trippelen. Mijn maag trok zich samen en ik begon te kokhalzen.
"Quin, Quin!" Mia zat naast me op de grond. Toen stond ze op en rende naar de gang. "TIM!!!!" schreewde ze zo hard als ze kon.
Tim was onze beste vriend.
Zwarte vlekjes blokkeerde mijn zicht, maar ik hoorde 2 paar schoenen over de dansvloer rennen. Twee sterke armen tilden me op en droegen me ergens naartoe.
Langzaam verdwenen de vlekjes toen ik op een bed lag. Ik probeerde rustig adem te halen en langzaam voelde ik me beter. Het enige wat bleef aanhouden was de misselijkheid. Ik voelde dat ik moest overgeven en ging snel rechtop zitten. Daardoor schoot er een scheut door mijn hoofd. Ik negeerde het en rende naar de wc. Ik voelde de blikken van Mia en Tim op mijn rug brandden, maar rende door. Ik liet me vallen op de betegelde vloer en was net op tijd.
De misselijkheid en hoofdpijn trokken weg en ik ging weer recht staan. Mia haalde haar hand weer van mijn rug en keek me bezorgd aan. Ik knikte naar haar als teken dat het weer ging.
"Alleen mijn enkel doet nog een beetje pijn," voegde ik er snel achteraan.
Mia pakte mijn arm en legde die om haar schouder. Steunend op haar liep ik terug naar het kamertje van de verpleegster. Daar zat Tim op een stoel en hij stond op toen hij ons zag komen. Hij tilde me op en zette me op het bed.
"Gaat het weer?" vroeg hij bezorgd.
Ik knikte. "Alleen mijn enkel."
Mia pakte een krukje en legde mijn enkel daarop. Tim maakte de lange linten van spitzen, die ik nog steeds aanhad, los en gooide de schoen in een hoek. Zijn koele handen voelden fijn op mijn brandende enkel en genietend sloot ik mijn ogen weer.
Er zijn nog geen reacties.