Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 05

‘Kom, kom broertje.’ Zei een haast identieke stem aan die van George. ‘Loop ze niet zo te pesten.’ Zei hij met een grijns en had zich ook om gedraaid naar hen toe.
Nog voor iemand nog iets had kunnen zeggen riep de stem van Mevrouw Anderling iedereen een halt toe.
‘Meneer Wemel en Meneer Wemel, omdraaien!’ Ze draaide zich om en liep naar het bord toe.
Lucca zakte al onderuit en tekende wat op het perkament voor zich. Er kwam niet veel binnen, ze schreef wel braaf mee maar het bleef niet hangen. De krullen op het papier vormde langzaam een hartje tot Lucca haar frustratie. Ze zou er nog depressief van worden. Ze kraste het door en zuchtte diep. Lucca verdween zodra de bel was gegaan, naar buiten ze had geen zin in mensen en een uurtje vrij. Niet lang nadat de bel was gegaan lag ze op haar bed te staren naar het plafon. Haar lippen vormden woorden die niet werden uitgesproken. Ze betwijfelde het of ze wel ooit werden uitgesproken. Door haar. Tegen hem. Ze draaide zich zodat ze op haar zij lag. Zou hij ooit wat in haar zien? Misschien had ze zijn hulp wel moeten aan nemen. Maar ze had ervaring met deals van hun.

‘Moet ik dat echt doen?’ Vroeg een kleinere en jongere versie van Lucca aan de tweeling die zelf ook kleiner en jonger waren.
‘Ja doe nou maar gewoon.’ Zei Fred en keek haar aan. Ze keek naar George.
‘Is het veilig?’ Vroeg ze en keek hem met grote ogen aan.
‘Ja.’ Zei hij en haalde zijn schouders op. ‘Waarom zou het niet veilig zijn. Je zult zo heus geen arm missen of iets.’
Hij kreeg een schop van zijn broer. ‘Zeg dat nou niet.’
Ze stonden met zijn drieën voor het verboden bos.
‘Waarom moet dat nou in het midden van de nacht gebeuren?’ Vroeg ze aan de tweeling.
‘Omdat we anders gesnapt worden, en jij ja jij mevrouw Mason had beloofd het te doen.’ Zei Fred toen ze wilde protesteren.
‘Oké dan.’ Mompelde Lucca en zette een stap naar voren.
Ze liep nu alleen het bos in, doodsbang maar dat wilde ze niet aan de tweeling laten merken. Ze stond te schudden op haar benen en haar hart miste wel eens een slag. Haar armen waren om haar lichaam heen gevouwen alsof dat haar zou beschermen tegen wat er ook in het bos leefde.
Niet veel later zag je een klein blond meisje in paniek het bos uit rennen met een stuk plant in haar hand dat ze voor de voeten van de tweeling gooide en door bleef rennen tot ze ver in het kasteel was en zich achter een standbeeld verstopte. Het meisjes keek op toen ze zachte voetstappen hoorde. Ze verstopte haar hoofd weer tussen haar armen toen ze zag wie het was.
’Ga weg.’ Sprak zij gesmoord, maar hij ging niet weg.
De ene helft van de rode tweeling ging niet weg. Hij bleef bij haar tot ze gekalmeerd was en haar greep was verzwakt. Ze hield hem vast alsof ze zich aan het leven vast had gehouden. Hij suste haar met streken over haar haren en woorden in haar oor.

Lucca slikte toen ze er aan terug dacht. Ze wist nog steeds niet wie het was geweest. Fred of George. Ze dacht George, hij was altijd al zorgzamer geweest, dacht altijd meer na dan Fred. Het kon ook zo zijn dat ze het gewoon zo erg hoopte dat het in haar gedachte ook George was geweest. Maar na dat voorval waren ze nooit meer zulke goede vrienden geweest als daarvoor. Ze had hen weken vermijd omdat ze het verschrikkelijk vond dat ze zich zo zwak had opgesteld, dat zij haar hadden zien huilen. Nu had ze daar spijt van.