1.

“Daar komt hij aanlopen. ‘Justine! Don’t leave, I love you too much. Stay. For me.’ roept hij door de hele vertrekhal heen. Ik laat mijn koffer met een plof op de grond vallen. Het is net als in een film. Harry staat nu recht voor me. We kijken in elkaars ogen. Ik begin te huilen. -’I don’t wanna leave.’ En op dat moment neemt Harry me stevig vast en begint me passioneel te kussen. Hij zwiert me in het rond en ik voel me het gelukkigste meisje op aarde.”
‘Justine? Is dat wiskunde wat je daar aan het schrijven bent?’ zegt meneer Eesbeik op een strenge toon. Snel doe ik mijn notitie-schrift toe, voor hij het luidop in de klas begint te lezen! Hij kijkt me nog een keer boos aan. Ik lach onschuldig en zet me terug aan mijn oefeningen. Overmorgen komt One Direction een concert geven in Antwerpen, waar ik woon! Super! Zou je denken. Nou,nee. Ik heb geen kaartjes kunnen bemachtigen. Het concert was uitverkocht in twee minuten en aangezien mijn internet super traag is... Balen. Ik heb geprobeerd nog aan een ticket te geraken via eBay maar helaas... Ik zucht en staar voor me uit. Ik voel tranen opkomen, maar ik slik ze weg. Meneer Eesbeik schrijft allemaal moeilijke sommen op het bord. ‘Pfff...’ hoor ik iemand in de klas zuchten. Ik werp een blik op de vierkante klok aan de muur. Nog vijf minuten en het weekend zou beginnen. Niet helemaal eigenlijk, want ik moest nog gaan werken aan een groepswerk in de bibliotheek. TRRING! Saved by the bell. Ik zeg mijn vriendinnen gedag en haast me naar de bib. Ik had geen zin om met Virginia te blijven praten op de speelplaats zoals anders, zij had wél tickets voor het concert en kon niet stoppen met erover te praten. Dat maakte me alleen maar verdrietiger. De andere leden van mijn groepje zaten al aan een tafeltje in de bib ijverig te werken. Liesbeth, Jonathan en Yana zaten bij mij in de groep. Het waren niet bepaald de meest coole mensen van de school maar ze haalden goede punten en ze wilden altijd alles zelf doen. Makkelijk voor mij. Ik was eigenlijk een beetje ‘het koffiemeisje’. Ik nam een stoel en zette me aan de tafel. Ze keken niet eens op.
‘Ik zal koffie gaan halen zeker?’ vroeg ik luchtig en opgewekt. Allemaal tegelijk keken ze op. ‘Cappuchino.’ zeiden ze in koor en ze gingen terug aan het werk. Ik keek op m’n mobiel om te kijken of ik geen nieuwe berichten had. Niets. Ik zag alleen mijn screensaver van One Direction. Pff. Ik stond op om naar de koffieshop te gaan. ‘Ho, wacht even.’ zei Liesbeth ‘Kan je deze brief even posten onderweg?’ Ik nam de brief aan. Op de enveloppe zat een prentje van One Direction geplakt. ‘Oké.’ antwoordde ik kort, en ik nam de lift naar beneden. In de hal van de bib hing een reclameposter voor het album van One Direction. Ik had die daar nog zelf opgehangen met Lien, mijn beste vriendin. Alles deed me aan One Direction denken. Ik had afleiding nodig. Ik stak mijn iPod in m’n oren en drukte op shuffle. ‘What Makes You Beautiful’ begon te spelen. Dat was niet echt het soort afleiding dat ik nodig had. Mijn idolen kwamen naar België en ik kon niet eens gaan. Nu kon ik mijn tranen niet wegslikken.