Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 03

Lucca en Rhine trokken beide hun wenkbrauwen tegelijk op.
‘Hoe konden jullie dat vanaf daar hebben gehoord?’ Vroeg Rhine en onderzocht de twee jongens.
‘Dat is voor ons een weet en voor jou een vraag.’ Zei Fred die zijn wenkbrauwen wiebelde.
Lucca en Rhine hadden beide geen idee van de vlees kleurige draadjes met oren er aan die de tweeling had. Ze wisten niet eens dat er zo iets bestond.
‘Maar we willen een deal met jullie maken.’ Zei George en keek de twee meisjes aan.
‘Nee.’ Zei Lucca voordat George of Fred nog iets had kunnen zeggen en deed haar armen over elkaar. ‘Bekijk het maar, ik wil geen deal met jullie.’ Zei ze.
‘Luister nou gewoon.’ Zei Rhine die onder tafel Lucca schopte en naar de twee jongens keek.
‘We helpen jullie,’ Lucca liet een spottende lach horen, ‘als jullie voor ons een week lang wat testten.’ Zei Fred en keek boos naar Lucca toen hij klaar was.
‘En waarom zouden wij jullie hulp nodig hebben?’ Vroeg ze aan de tweeling die haar grijnzend aan keken.
‘Omdat wij ervaring hebben,’ begon George,
‘En we weten dus wat er fout kan gaan,’, vervolgde Fred,
‘wat je wel en wat je niet kunt doen,’,
‘wanneer je weg moet wezen.’ Eindige Fred.
‘Nee, ik heb jullie hulp niet nodig.’ Zei Lucca en draaide zich van hun weg. Ze had hun hulp niet nodig, ze kon het prima zelf en bovendien wilde ze aan George bewijzen dat ze net zo goed was als hen. De tweeling stond op.
‘We horen het wel.’ Zeiden ze in koor en verlieten de meisjes.
Lucca hoorde een doffe plof naast zich van een tas die op de grond werd gegooid door Rose.
‘Je hebt een serieus slaapprobleem kid.’ Zei Lucca met een grijns tegen haar vriendin die naast haar kwam zitten. Rose zei niets en begon te eten. ‘Oh ja, eerst negeer je mij en dan eet je ook nog ons eten op.’ Zei Lucca en schudde haar hoofd.
‘Ontbijt is erg belangrijk.’ Was het eerste dat Rose zei. ‘Daarbij kan ik mijn vrienden van mijn afdeling niet vinden.’
‘En ik dacht nog wel dat jullie zo loyaal en trouw waren.’ Zei Lucca en rolde haar ogen. ‘Je had ook gewoon bij ons moeten komen.’ Zei Lucca alsof je zelf je afdeling kon kiezen.
Ze keek van Rose naar Rhine en weer terug. Het viel haar nu pas op dat beide meisjes bruin haar hadden.
‘He, stelletje samenzweerders.’ Zei ze met een brede grijns. ‘Ja jullie, met jullie bruine haren.’ Zei ze tegen de meisjes die elkaar aan keken en toen naar Lucca.
‘Echt, je spoort niet.’ Mompelde er een terwijl de andere haar hand voor haar gezicht deed.
‘Echt hoor.’ Lucca keek ze trots aan. ‘Die zagen jullie niet aan komen.’ Zei ze en kreeg en prop papier tegen zich aan gegooid die in haar eten belandde.
‘Iets minder flauw mag ook wel.’ Luidde deze in een handschrift dat ze niet herkende, maar daar was ze altijd al slecht in geweest. Ze keek op om te zien wie het had gegooid. Ze was niet flauw. Flauw was iets anders, een flauwe grap was niet leuk. Ze keek boos naar het papiertje en gooide hem toen weg.
Ze keek naar Rose en Rhine en glimlachte even. Ze kende Rose al langer dan Rhine, Rhine had ze pas ontmoet in haar eerste jaar, Rose al toen ze veel kleiner was. Maar met beide was ze even goed bevriend. Ze was in het begin bang geweest dat ze elkaar niet zouden mogen. Maar dat bleek wel los te lopen, dus nu terroriseerde ze met zijn drieën de school. Het was niet zo zeer terroriseren maar meer te veel praten. Over jongens, elkaar, andere mensen, boeken en andere dingen in het leven waar je over kon praten. Een van de dingen waar ze veel over praatte was Harry zijn situatie en de school.