Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 02

Lucca was op haar bed gaan liggen en had de gordijnen gesloten, net als haar ogen. Ze wist niet wat ze moest voelen. Ze wist niet eens wat ze voelde. Ze kende het wel, maar ze was er zeker van dat ze het nog nooit zo sterk had gevoeld. Het leek op het gevoel dat je als kind had. Dat gevoel dat je dekentje, je knuffel of iets anders wat je liet voelen. Dat je nooit meer kwijt wilde. Maar dan sterker en anders. Ze besloot dat ze het maar moest vergeten.
Lucca Mason werd niet verliefd, ze weigerde te geloven dat ze gevoelens kreeg voor deze rood harige jongen. Als ze dat wel had, dan had ze dat toch zeker wel gemerkt? Hoe vaak had ze niet wat tegen hem gezegd, of uitgescholden omdat hij verschrikkelijk irritant was, of met hem geflirt gewoon omdat het kon. Al die tijd voelde ze niets, helemaal niets. Geen versnelde hartslag, geen rode wangen, geen zweterige had palmen. Helemaal niets. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Ze moest en zou dit gevoel van zich afzetten.
Lucca herinnerde zich niet meer wanneer ze in slaap viel, of wanneer er een deken over haar werd heen gelegd. Ze wist alleen nog dat ze had gedacht over haar situatie. Haar probleem. Niet dat het zozeer een probleem was. Ze haalde een hand door haar haren en trok haar kleding van de dag daarvoor aan. Ze knakte even haar rug en luisterde naar de andere meisjes die wakker werden.
‘Goedemorgen.’ Zei ze tegen de rest en liep snel de badkamer in met haar uniform voordat er iemand anders in kon glippen. Ze douchte snel, poetste haar tanden en kleedde zich aan. Ze liep met natte haren naar buiten en gebaarde dat ze naar binnen konden. Ze blies haar haren droog doormiddel van haar staf en deed er verder niets mee. Terwijl ze haar make-up deed was Rhine al op haar aan het wachten bij de deur.
‘Je ziet er wel goed uit, kom mee.’ Zei Rhine en rolde met haar ogen toen Lucca haar hand opstak als teken dat ze nog even moest wachten. Ze legde haar spullen weg en keek Rhine trots aan.
‘En nu kunnen we gaan.’ Zei ze met een grijns en liep naar benden, de leerlingen kamer in. Ze stopte even toen ze hem zag lopen en luisterde naar haar steeds sneller kloppende hart.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je nog een keer terug wilt om je make-up te doen hé?’ Vroeg Rhine en trok Lucca mee.
‘Dat wilde ik ook niet.’ Protesteerde Lucca die zich gewoon mee liet trekken.
‘Weet ik.’ Rhine glimlachte naar haar en liet haar pas los bij hun gebruikelijke plek aan de eettafel. Lucca speelde wat met haar haren toen ze aan het eten was.
‘He Rhine?’ Vroeg ze en keek haar aan met een grijns. ‘Ik vind dat het tijd is voor ons om wat rottigheid uit te halen.’ Mompelde ze en keek even achterom en toen naar de leerlingen kamer. ‘Gewoon om Omber dwars te zitten.’ Zei ze en zette beide ellebogen op tafel neer. ‘Omdat het kan. Ik dacht aan iets simpels, maar vervelends.’
Rhine boog zich dichter naar Lucca toe die begon te fluisteren. Rhine haar lippen krulde zich om tot een glimlach toen Lucca vorderde in het verhaal.
‘Geweldig.’ Fluisterde ze terwijl ze weer rechtop ging zitten.
‘Weet ik toch.’ Lucca knipoogde en keek de tafel rond.
Thump, Thump, Thump. Ze hoorde het bloed suizen in haar oren. Waarom, waarom? Vroeg ze zich zelf af en gooide bijna haar armen in de lucht van wanhoop. Waarom hij, waarom niet een van zijn vrienden, of vriendinnen. De lange roodharige jongen kwam bij Rhine, Lucca en hun vriendinnen zitten. Naast Lucca. Natuurlijk.
‘Wat moet je?’ Vroeg ze zo bot mogelijk.
‘Fred en ik hoorden toevallig van jullie plan.’ Zei George
Lucca verslikte zich in haar thee en sproeide het over tafel heen.
‘Pardon?’ Vroeg ze met grote ogen.
‘We wilden alleen zeggen dat het erg amateuristisch is.’ Zei Fred die achter zijn broer was verschenen.
‘Maar het is wel een erg leuke poging.’ Vervolgde George.