- Chapter ten.

Die middag wandelden Anna en Naomi gezamenlijk de cafetaria binnen. Links zat de hele hoofdcast bij elkaar, lekker gezellig. Meteen draaide Anna haar rug naar hen toe en beende naar het buffet. Achter haar rug gebaarde Naomi dat ze twee plaatsen moesten vrijhouden voor hen. Anna had er niets van gemerkt, dus ze verstijfde midden in een pas toen ze haar beste vriendin recht naar hun tafel zag lopen. Op amper anderhalve dag tijd had Anna al twee beschamende momenten achter de rug met twee verschillende acteurs. Bij hen gaan zitten om te eten was niet meteen haar eerste plan. Maar ze volgde haar vriendin toch, gelaten weliswaar. Anders moest ze zielig alleen zitten en ze weigerde haar toch al gedeukte reputatie niet volledig af te schieten. Ze zette zich tussen Una en Mark in en boog zich zonder een woord te zeggen over haar lasagne.
“Anna?”
Naomi keek haar vriendin schuin aan terwijl ze in haar bord prikte.
“Zou hij zijn handen gewassen hebben?”
Verstoord keek Anna op. Haar blik stond uitdagend. Ze moest op haar tong bijten om haar niet te slaan, maar ze hield zich met een grijns van den domme.
“Wie?” vroeg ze liefjes.
Naomi’s blik gleed over Anna’s schouder. Nieuwsgierig keek ze om, recht in de ogen van Andrew. Met een ruk keek ze weer om.
“Niet amusant, Naomi,”
Die grinnikte en stopte met een onschuldige blik een hap lasagne in haar mond. Anna had nog maar net haar eerste hap genomen toen Naomi in haar zij porde en naar haar toe leunde.
“Kijk eens aan. Hij drinkt koffie. Met melk,”
Bijna verslikte Anna zich in haar eten. Ze hoestte en kuchte. Haastig klopte Una enkele keren op haar rug en bood haar een glas water aan. Daar nam Anna gulzig een slok van en bedankte haar met een glimlach.
“In godsnaam, Naomi. Stop,” siste ze tussen haar opeengeklemde kaken door.
Ondertussen waren alle ogen van de tafel op hen gericht. Behalve die van Andrew. Die keek naar zijn bord, alsof alles hem ontging.
“Hij heeft een banaan uit de fruitmand genomen. Nog wat slagroom erbij en hij kan banana split maken,”
Anna’s hoofd schoot met een ruk opzij. Haar ogen spuwden vuur.
“Niet. Grappig. Naomi,” snauwde ze, waarna ze haar stoel achteruit duwde en opstond.
Met grote passen beende ze naar de uitgang van de cafetaria. Normaal gezien lag ze altijd in een deuk met Naomi’s droge opmerkingen. Behalve als ze bedoeld waren om met haar te lachen. Ze schaamde zich zo al hard genoeg. Met haar handen diep in haar zakken beende ze richting de personeelsuitgang van de studio. Eens ze buiten was, sloot ze haar ogen en snoof de frisse lucht diep in haar longen. Zo hoopte ze zichzelf wat te kalmeren. Toen ze hoorde hoe iemand de deur wilde openen, zette ze een stap opzij en leunde tegen de muur. Nog steeds met gesloten ogen wachtte ze tot de persoon weg zou zijn. Tot een zachte stem haar naam zei. Verrast opende ze haar ogen, om recht in die van Andrew te kijken. Meteen voelde ze het bloed naar haar wangen stijgen. Ze sloeg haar blik neer en slikte ongemakkelijk.
“That whole scene at the cafetaria. It was about me, wasn’t it?” vroeg hij aarzelend.
Anna knikte beschaamd. Haar vingers prulden zenuwachtig met de rand van haar bloesje.
“So I guess you told her?” mompelde hij.
“Yeah,”
Enkele seconden bleef het akelig stil. Anna richtte haar blik voorzichtig naar Andrew op. Die haalde zijn hand door zijn haren en sloot zijn ogen. De blos op zijn wangen vertelde Anna dat zij niet de enige was die zich dood schaamde.
“I’m sorry. I just…” stamelde ze verontschuldigend.
“No, it’s okay,”
Een nieuwe stilte viel. Anna schopte enkele sigarettenpeuken weg met de tip van haar voet.
“Can we just forget about it? It happened and there’s nothing we can do about that,” zuchtte ze na een minuut of twee.
Ze keek Andrew afwachtend aan. Die knikte opgelucht. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen.
“God, I was waiting for you to say that,” gniffelde hij, “So, do you want to grab a coffee someday?”
Anna trok even haar wenkbrauw op.
“Are you hitting on me, Andrew Scott? Because I’m not looking for a boyfriend,” grinnikte ze geamuseerd.
“That’s not what Benny told me,” antwoordde hij met een knipoog.
Wanhopig gooide Anna haar armen in de lucht. Perfect. Gewoon perfect.
“Yes, ofcourse. Why doesn’t he tell the entire cast and crew. Than we can all laugh at me!” riep ze gefrustreerd uit.
Andrew lachtte, nam haar polsen beet en trok haar armen terug naar beneden. De geamuseerde lach op zijn gezicht was meer dan Anna kon verdragen.
“People are looking. And no, he only told me. And I’m not hitting on you. I’m not going to steal away my best friend’s groupie,”
Anna keek hem even uit het lood geslagen aan. Langzaam maar zeker kalmeerde ze een beetje. Tot zijn woorden tot haar doordrongen. Beledigd fronste ze haar wenkbrauwen.
“Excuse me? I’m not a groupie,” protesteerde ze.
Hij antwoordde niet maar keek haar alleen maar aan met een enorme grijns op zijn gezicht. Zacht gaf ze hem een stomp tegen zijn borstkas.
“Stop looking at me like that, you wanking creep,” giechelde ze met een vuurrood hoofd, “But I’ll take the coffee,”
“Good. Now give me a hug,”
Anna liet zich door Andrew omhelzen, waarna ze samen terug naar de cafetaria wandelden. Even hield Anna hem tegen, boog zich naar hem toe en fluisterde iets in Andrew’s oor. Hij gniffelde en knikte.Toen ze binnenkwamen, werden alle ogen automatisch op hen gevestigd. Even leek Naomi’s blik te verduisteren, maar dat moment was binnen de seconde weer voorbij. Enkele crewleden floten even uitdagend, maar Anna stak simpel haar middenvinger naar hen op. Zonder iets te zeggen ging ze weer naar Naomi zitten. Die keek haar vragend aan, waarop Anna lichtjes haar lippen tuitte en glimlachte. Op dat moment boog Andrew zich over Naomi’s schouder.
“As a matter of fact, I did wash my hands,” hoorde Anna hem in haar oor fluisteren.
Naomi’s ogen werden groot terwijl Andrew zich weer aan tafel zette. Nu was het Anna’s beurt om te lachen.