Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 01

Lucca had nooit echt op zijn aanwezigheid gelet. Maar nu ze hem zo zag zitten, was hij meer dan duidelijk. Haar lippen langzaam op terwijl ze keek hoe hij zijn strafregels schreef, alweer. Ze draaide zich om en wreef over haar hand. Ze had in de deuropening gestaan van het straflokaal, na de veranderingen gingen ze niet meer naar de desbetreffende leraar. Ze gingen direct naar haar. Een rilling liep over haar rug, van uit haar onderrug tot in haar nekwervels. Ze draaide zich om, elke stap verwijdert van dat mens was een stap in de richting van het paradijs. Voor zover dat kon. Dat mens, dat roze mens, dat paddige roze mens. Ze kon er niet bij met haar hoofd dat iemand zoals haar kon zijn.
Ze luisterde naar haar voetstappen waarvan het geluid zich sneller voort snelde dan zijzelf. Bonk, bonk, bonk. Lucca was geen meisje-meisje. Ze droeg geen hakken, of elegante schoenen. Ze had geen mooi, glanzend blond/bruin of zwart haar. Ze had ook niet het mooie rode haar van mevrouw Ginny Wemel. Ze had geen rokjes –afgezonderd van haar uniform- of lieve jurkjes. Ze had helemaal niets wat andere meisjes wel hadden. Ze liep de meisjes wc in en keek naar zichzelf in de spiegel met een glimlach. Ze had iets veel mooiers. Ze had haar eigen wilde, bijna wit blonde haar. Ze had haar versleten gympen, en stoere laarzen. Ze had spijkerbroeken, met gaten, zonder gaten, zwart, groen, rood, wit, gewoon spijker. Ze was Lucca. Gekke, brutale Lucca. Ze had nooit anders willen zijn. Tot nu, nu wenste dat ze anders was, normaal. Misschien zag hij haar dan staan. Ze zette haar handen op de wasbak en drukte haar neus tegen de spiegel en keek zichzelf aan.
‘Wat doe je?’ Hoorde ze een bekende meisjes stem achter zich zeggen. Ze sprong op van schrik en knalde met haar hoofd tegen de spiegel aan.
‘Au.’ Mompelde ze en gooide een stuk zeep naar het meisje.
‘Echt hoor, jij en jouw geweten.’ Zei Rhine lachend met een schuddend hoofd. ‘Je zeep miste.’ Zei ze terwijl ze naar het stukje zeep dat tegen de muur was gegooid en nu op de grond lag.
‘Hmp, dat is alleen omdat ik je geen pijn wil doen.’ Zei Lucca die haar neus optrok.
Rhine zei niets maar aan haar gezicht was te zien wat ze dacht.
‘Was het nablijven leuk?’ vroeg ze terwijl beide meisjes richting hun leerlingen kamer liepen.
‘Ja hoor. Het was enig.’ Zei ze en wreef weer over haar hand heen.
Ze had het niet over hem gehad. Dat zou haar kleine geheimpje worden. Ze giechelde even bij de gedachte. Hij werd haar geheimpje. Dit leverde haar een vragende blik van Rhine op.
‘Wat valt er te giechelen mevrouw Mason?’ Vroeg ze.
‘Niets hoor.’ Zei Lucca en wuifde het weg. ‘Helemaal niets.’ Ze klom het portret gat in en liep naar haar slaapzaal, om Rhine te vermijden die naar het haardvuur liep. Ze keek nog even schuldig achterom en wierp een glimlach naar Rhine die keek.