O29.

POV Céline
Maandag middag. De afgelopen dagen waren raar, ze waren eigenlijk in een roes aan me voorbij gegaan. En nu zat ik aan mn bureau, gewoon voor me uit te staren. Ik dacht eraan wat Harry aan het doen was, wat ik wel vaker deed. Maar nu was het anders. Omdat ik kon weten wat hij aan het doen was. Het kon zijn dat hij tv keek, dat hij sliep, dat hij zijn koffers aan het uitpakken was, dat hij dingen op zijn laptop zocht.
Eerst was het alleen de vage gedachte dat hij misschien aan het stoeien was met Louis, dat hij bij een radiozender was met de andere jongens, of dat hij eindeloos veel CD´s en boeken aan het signeren was.
Maar nu kon ik ook denken dat hij misschien aan mij dacht. Of dat hij met Niall praten was over mij en Elvira.
Ik kon het allemaal zo gek niet bedenken. Harry was mijn celebrity crush. Al zo lang. Maar nu.. Nu was hij een echte crush. Of ik ook de zijne was? Dat zou ik niet weten. Misschien.
Ik tikte met mijn nagels op het tafelblad van mijn bureau. Waarom overkwam dit ons?
Ik had het Harry al gevraagd, maar hij wist hier natuurlijk ook geen antwoord op. Hij was gewoon zichzelf.
Maar alsnog. Waarom wij? Waarom gebeurde dit allemaal? Had het lot het zo uitgevogeld?
Ik vind het niet erg dat dit allemaal gebeurde, om Elvira’s ziekenhuisopname heen dan.
Maar de vraag waarom dit ons over kwam zal altijd blijven steken, wat niet betekend dat ik niet van Harry, Niall, Liam, Louis en Zayn zal genieten.

POV Elvira
In kleermakerszit zit ik achter mijn computer. Ik was twee uur geleden gebeld door onbekend. Dit keer maakt de gedachte dat het Niall kan zijn me verdrietig. De telefoon was maar 2 seconden over gegaan, te kort om hem op te kunnen nemen. Het hoefde natuurlijk niet echt Niall te zijn, maar je wist maar nooit..
Met een zucht laat ik me achterover vallen. Een steek gaat door mijn hoofd. Jeetje, zelfs mijn bed doet pijn..
Ik ga rustig weer overeind zitten. Kijken of hij heeft getweet dan maar? Ik typ in het twitter-zoekbalkje ‘NiallOfficial’ in.
Geen nieuwe tweets. Teleurgesteld doe ik mijn laptop dicht. Wat is er met Niall aan de hand?
We zouden in contact blijven..
Terwijl ik er dieper overna denk, gaat mijn telefoon weer. Onbekend, staat er op het display. Niall. Gaat er door mijn hoofd. Zo snel als ik kan neem ik op.
‘Elvira?’ ik zeg mijn naam vragend. ‘Hey.. It’s Niall’ zegt de stem aan de andere kant. Een last valt van mijn schouders af. Eindelijk belde hij. Ik dacht al dat ik iets fout had gedaan. ‘Heey, Niall’ zeg ik zachtjes. Zonder dat ik wil huil ik. Waarom? Ik heb geen idee. Maar wat z’n stem met me deed was onbegrijpelijk. Daarbij kon ik nog steeds niet geloven dat dit allemaal was gebeurt.
‘How are you?’ vraagt Niall. ‘I’m fine, thanks for asking. How are you? And how was your flight?’ zeg ik door mijn tranen heen. Ik haal mijn neus op en zucht. ‘I’m good, just a bit tired. The flight went good.’zegt hij. Ik lach zachtjes door de telefoon.
‘Elvira, are you okay? It’s like you’re crying..’
‘Yeah, yeah, I’m okay, don’t mind about me.’ Stamel ik snel.
Ik stop met huilen. Dit kan niet. ‘Can I have your number Niall? You don’t have to call me as unknown any longer, right?’ vraag ik. Hij zegt dat hij het in een DM naar me stuurt. Na nog heel even over onze dag gepraat te hebben hangen we op.
Waarom was dit gesprek zo raar? Wat was er anders? Het was een ijskoud gesprek zonder gevoel.
Het ergste gesprek wat ik ooit heb gehad.

-