202~

Laura POV
Toen ik wakker werd, lag ik weer alleen in mijn bed. Dus Tom was erin geslaagd om onder me vandaan te kruipen, zonder me wakker te maken? Was hij dat gewend of zo? toen ik een beetje deftiger gekleed was, met andere woorden, toen ik wat meer om het lijf had, ging ik naar beneden om te ontbijten. Juist op het moment dat ik de enige, kleine trapjes moest doen, reed de bus vooruit. Ik stuiterde dus op mijn achterwerk naar beneden. Tom en Bill zaten aan tafel, het was 10 uur. Het was duidelijk dat ze hun best moesten doen om me niet uit te lachen en ergens was dat verschrikkelijk irritant voor mij. Alsof ik expres onnozel deed. 'Ben ik dat vergeten te zeggen? We zijn daarnet vertrokken naar Berlijn, we zijn er bijna...' zei hij met zo'n hatelijke smile op zijn gezicht. 'Ik hoop dat je mooie kleren hebt, want het zou kunnen dat we opgewacht worden aan het hotel.' zei Bill met een glans in zijn ogen. vertaling; ik kom straks een nieuwe outfit uitkiezen want nu zie je er niet uit.
Ik was al blij dat Tom me niet weer probeerde te voeren, zodat ik weer een half uur in de douche moest staan. Wel, dat deed ik anders ook en langer maar ik had er meer dan een half uur overgedaan daarnet om de choco van gisteren van mijn gezicht te vegen. en het zag ernaar uit dat ik nieuwe of vers gewassen lakens nodig had. Deze waren half bruin (van de Choco!!!). 'Nog iets leuks te doen?' vroeg ik verveeld. TOm en Bill haalden op hetzelfde moment hun schouders op. Dan keek Tom plots op. 'Terwijl Bill vijf of zes keer je kleren wil veranderen, ga ik je een beetje herinneren hoe je piano kan spelen.'zei Tom glimlachend. Bill schudde zijn hoofd. 'je verwacht dat ik 6 combinaties maak, en haar alleen maar de laatste aandoe?' vroeg Bill verbaast. Tom knikte terwijl hij me meetrok. Sirieus? Een piano op de bus? Waar verstopten ze die? Hij trok me mee naar een Trap die ik tot nu toe niet gezien had, was dit een dubbeldekker? had ik dat niet iets eerder moeten opmerken?