Never again!!

Trillend bereik ik een café ergens midden de stad. De regen heeft me doorweekt achtergelaten en nu zit ik aan de koffie om warm te krijgen, wat niet echt helpt. Ondertussen ben ik al langer dan 10 uur niet thuis geweest en heb ik mijn gsm maar uitgezet. Ik heb zo geen zin in Tom's preek of die van Fien of die van Simone of eender wie...

Ik meng mijn koffie met suiker en drink het laatste leeg. Ik draai me even tot het raam en zie een stel jongeren het café binnen strompelen. Ik krijg het benauwd zodra ik hoor hoe aangeschoten ze wel niet zijn. Dit heeft vast te maken met wat er de laatste keer gebeurde toen ik in een café zat. Op de vlucht voor de jongens. Zodra ik aan Bill denk wellen er zich weer tranen op en laat ik mijn hoofd op mijn hand zakken. Dit kan toch niet, ik hou van hem, maar hij gelooft me nooit!

'Gaat alles wel?' Ik kijk op in het gezicht van de barman en knik maar. 'Kan ik iemand bellen?' Ik schud mijn hoofd en vraag om iets sterkers. Twijfelend kijkt hij me aan maar ik zucht. 'Komop, 1 glaasje..' zeg ik schouderophalend. 'Dan voel ik me misschien wat beter.' Hij haalt een glas boven en neemt een fles wodka uit. Ik streel mijn haren naar achter en zie in de weerspiegeling van de tv dat ik er miserabel uitzie door al dat huilen. Hij vult het glas voor de helft en neemt het beet.

'Dit is een slecht begin!' zegt hij en schuifelt naar me toe. Ongeduldig wacht ik op dat vervloekte glas en grijp het beet voordat hij het kan neerzetten. 'Dat beslis ik zelf wel.' mopper ik en hoor een deur openslaan als ik het glas ophef. Uit verschot laat ik het vallen en vloek ik luid. 'BLAKE!' Geschrokken draai ik me om en zie Tom staan. Hij raast op me af en trekt me van de stoel af. 'Ik mag hopen voor jou dat je dat niet ging opdrinken!' sist hij me toe en kijk ik hem niet aan. 'Net op tijd!' klaagt de barman en Tom trekt me mee naar buiten. Daar staat Fien die opgelucht zucht. 'Waar bleef jij nou? We maakten ons zorgen!' zegt ze bezorgd en wrijft over mijn hoofd, nadat ze me knuffelt. Ik laat het allemaal maar over me heen komen en staar uit het raam van Tom's auto. Zijn handen zitten strak om het stuur en hij bekijkt me af en toe door het raam.


De auto komt tot stilstand en ik blijf zitten tot Tom hardhandig de deur opentrekt. 'Liefje, ga maar alvast naar binnen!' meld hij Fien die braafjes knikt en naar binnen verdwijnt. Het is stil en ik pruts aan de ring om mijn vinger. Die zal er vast ook niet lang meer aanhangen. Ik draai mijn hoofd weg als ik weer tranen voel en hoor Tom zuchten. 'Blake?' Ik grijp de foto en druk hem tegen zijn borst. 'Het enige wat ik weet is dat iemand me erin probeert te luizen en het zij of hem goed zal lukken, Ik ben niet de persoon op de foto!' snik ik en wurm me langs hem naar buiten. Binnen staat Bill aan de trappenhal en kijkt me kwaad aan. Ik probeer op te houden met huilen en vlucht naar de keuken. Meteen achtervolgt hij me en sluit de deur achter zich. Ik steun op het dienblad en draai me dan tot hem, ik kan hem niet ontlopen.


Het valt me nu pas op dat hij rode kringen om zijn ogen heeft. 'Bill, het is gefotoshopt, ik heb nooit...' Ik stop met praten en begin weer te snikken. Ik kan het zelfs niet zeggen, zo schuldig voel ik me. Hij vertrouwd me en dan komt dit, en dan nog met Sean! Degene die mij zwanger zou gemaakt hebben! 'Ik had wel kunnen denken dat je dat zou zeggen.' Ik sluit huilend mijn ogen en schud mijn hoofd. 'Het is fake Bill, hartstikke fake!' zeg ik hopeloos en zak neer tegen de kast. 'Ik hou zoveel van je, ik heb je gezegd dat ik nooit....nooit een relatie met hem had.' snik ik gebroken en voel hoe ik hevig begin te trillen. Hij moet me geloven! Als ik warmte voel naderen kijk ik huilend op en zie hoe hij voor me neerknielt. 'Rustig maar.' zegt hij zacht en neemt me in zijn armen. 'Je moet me geloven! Voor mijn part bel je naar Sean en vraag je het zelf!' Ik klem me beter aan hem vast en hij neemt mijn gezicht in zijn handen. 'Ik ben kwader om iets anders, Blake.' Hij streelt mijn tranen weg en ik zie de gekwelde blik. Hij neemt mijn haren beet en bijt op zijn lip. 'Hoe haal je het in godsnaam in je hoofd om bijna 12 uur weg te blijven, je gsm niet op te nemen en op café te gaan! Daarbij...wou je wodka gaan drinken ook!' zegt hij kwaad. Ik richt mijn blik op de grond, tot hij hardhandig mijn kin vastgrijpt, het doet pijn, maar ik geloof dat hij nu meer pijn voelt dan ikzelf.

'Jij gaat eens goed naar me luisteren Blake! Ik wil niet dat je ooit nog zomaar wegloopt, heb je enig idee hoe ongerust we waren? Ik heb me suf gebeld! Ik dacht dat je verdomme weer meegepakt was, weet je dan niet meer wat er de laatste keer gebeurde?!' roept hij me kwaad toe. Tranen rollen geruisloos omlaag en ik kijk hem schuldig aan. 'En dan nog die alcohol? Ik heb ervoor moeten afkicken, ik wil niet dat je verslaafd wordt aan dat soort dingen, daarvoor hou ik teveel van je! Hoor je me? Ik hou Zielsveel van je!' snikt hij plots. Ik knik en neem zijn hoofd vast. 'Het spijt me lieverd, ik zal het nooit meer doen, sorry!' Hij begint te huilen en ik sla mijn armen om hem heen. 'Nooit meer.' fluistert hij zacht. 'Nooit meer.' vervolg ik hem.


Thnx voor de Reacties lieverds!!!!!