000 Katherin Joy Cavelli

Snikkend zit ik voor het raam de regendruppels vallen tegen het raam aan en ik volg een druppel met mijn ogen.Ik wist niet wat er met me was ik was zo duizelig en moe de hele tijd ,ik werd zo ziek.Maar ik had niet door hoe ziek ik eigenlijk was.Het is iets wat nooit meer beter wordt. Er liepen tranen over mijn wangen voor de duizendste keer.Maar wat maakt het ook ik ga toch dood.Dit zal wel de laatste keer zijn dat ik huil...
Kate.. lieverd? g..gaat alles goed met je.. Ik hoorde het verdriet in de stem van mijn moeder.Wat denk je mam.. snik ik ik ga over 6 maanden dood.... Opeens hoor ik mijn moeder keihard snikken.Ik kijk om en staar haar aan. ik loop naar haar toe en sla mijn armen om haar heen.Oo lieverd.. snikt ze waarom moet dit jou nou gebeuren.... Mam het geeft niet. Ik loog. Lieverd..... ik zal alles doen om je beter te maken... Maar we wisten alle bij dat het niet kon. Dat je het maar moest laten want het zal toch nooit over gaan. En hier zaten we dan op de grond snikkend in elkaars armen. Wat zal ik alles missen..mijn familie..mijn vrienden..alles....


wat vinden jullie? moet ik verder gaan? ojah ik heb nog niet verteld wat ze heeft maar daar kom je zelf wel achter