006

De klap die ik verwacht komt niet en opgelucht kijk ik op. Iets wat ik beter niet had kunnen doen. Een vuist beland keihard recht in mijn gezicht. ik kreun van de pijn en grijp naar mijn neus. ‘Aw, heb je last van je neus?’ Klinkt de stem van Logan. Woedend kijk ik hem aan en sta op. Waar ik opeens zoveel lef vandaan haal weet ik ook niet. ‘Waarom doen jullie dit? Wat heb ik jullie ooit misdaan?’ De vragen rollen over mijn lippen. Eén voor één kijk ik ze aan, maar niemand lijkt antwoord te willen geven. De adrenaline giert door mijn lichaam. Het feit dat ze zwijgen maakt me alleen nog maar bozer en voor ik het besef vlieg ik Logan aan. Veel kan ik niet doen, want zijn trouwe maatjes hebben me al van hem afgetrokken en gooien me op de grond. ‘Dus jij dacht mij even te slaan?’ Logan kijkt me spottend aan. Weer kom ik overeind, maar hij duwt me gewoon weer terug op de grond. ‘Daar zal je voor boeten.’ Zijn stem klinkt dreigend en hij draait zich om naar de overige jongens. ‘Wat dachten jullie ervan om hem op zijn donder te geven en hem dan hier een nachtje te laten?’ Logan doet net alsof ik er niet ben als hij zijn plan voorstelt. Natuurlijk zijn de andere jongens het er meteen mee eens en kijken me grijnzend aan. Langzaam komen ze dichterbij en de eerste geeft me een schop in mijn buik. Al gauw volgen de anderen en komen er overal schoppen vandaan. Ik probeer mijn hoofd te beschermen, wat niet echt lukt, en maak mezelf zo klein mogelijk. Ze gaan maar door en lijken niet te willen stoppen. Opeens wordt ik aan mijn haar omhoog getrokken en tegen de muur geduwd. ‘Ik hoop dat je je lesje hebt geleerd.’ Logan houdt zijn gezicht dicht bij het mijne. Ik knik zachtjes en hij laat me los. Ik zak als een pudding in elkaar. Mijn hoofd bonkt en heel mijn lichaam doet pijn. Logan geeft me nog één schop en het wordt zwart voor mijn ogen.

When life gives you a hundred reasons to cry, show life that you have a thousand reasons to smile