11. Eve.

Na schooltijd zit ik weer met Niall in starbucks. Niall zet 2 bekertjes chcolademelk op tafel en ik kijk 'm dankbaar aan. 'youre welcome huney.' zegt Niall verlegen. Als Niall eenmaal zit kijkt hij me aan, heel diep in mijn ogen. Ik merk dat ik begin te blozen, serieus het begint irritant te worden. Ik zucht diep. 'vertel het maar' zegt Niall's rustgevende stem, en hij pakt m'n hand vast. Langzaam knik ik, en kijk Niall diep in z'n blauwe ogen. 'Waarom heb je me niet verteld dat je beroemd bent? en in een band zit?' Niall slaat z'n ogen neer, 'het spijt me Eve, maar toen je me het verhaal van je moeder had verteld dacht ik dat je het niet zou willen weten' Ik ruk m'n hand uit die van Niall, en hij kijkt me angstig aan. 'Jezus Niall, natuurlijk had je me dat moeten vertellen, straks ligt 'm verhaal ergens buiten opstraat, of in de nieuwe privé. Om die aandacht zit ik echt niet te wachten' Kokend van woede staar ik naar Niall, die verlegen zijn ogen neerslaat. 'Sorry, Eve, ik weet dat ik het je had moeten vertellen, en dat had ik heus nog wel gedaan ..' 'Wanneer dan? als je weer weg had gemoeten voor een tour, of dat ik je op de voorpagina van de schoolkrant zien staan.' Boos sta ik op, ik hoef z'n andwoord niet meer te horen. Als ik m'n jas aan heb, kijk ik 'm aan, en zie dat hij tranen in zijn ooghoeken heeft staan. 'Je geeft me valse hoop Niall' zeg ik fluisterend, en ik loop starbucks uit, met de tranen op m'n gezicht.