Hoofdstuk 5
Mary read, de naam klinkt na in mijn hoofd. Het enige wat ik kon denken was:niet zij, niet mary. En zonder erbij na te denken roep ik:’ik bied me aan als tribuut!’ half verdoofd begin ik naar het podium te wandelen als iemand mijn arm vast pakt ,dit doet me weer ontwaken. En ik heb opeens door wat ik zonet over het plein heb geroepen. Ik draai me om en zie mary staan. “nee lizzy, dat hoef je niet te doen!” zegt ze en ze wil al naar het podium lopen maar deze keer houd ik haar tegen. “ja dat moet ik dus wel”,zeg ik dapperder dan dat ik me voel,”jij moet voor je zusje zorgen !” ze wil het nog ontkennen maar ik zie aan de droevigheid in haar ogen dat ze weet dat ik gelijk heb. Ze geeft me nog een knuffel en zegt:’ bedankt,Lizzy en succes!” daarna loop ik het trapje op en loop naar Kitty toe. “en hoe heet jij?”, vraagt ze. “Lizzy Park” antwoordt ik met een schorre stem. Heel district twee begint te klappen en mijn moeder kijkt me voor het eerst aan alsof ik haar dochter ben, alsof ze echt trots op me is. En ik begin te denken dat ik misschien toch de juiste keuze heb gemaakt. Ik kijk Cato aan en hij heeft een geamuseerde blik in zijn ogen, waarschijnlijk omdat ik er belaberd uitzie. Ik probeer wat zelfverzekerder over te komen alsof het de bedoeling was dat ik hier stond, maar dat lukte niet. Jack kwam naar ons toe en sloeg zijn armen over onze schouders.”dames en heren, ik presenteer de tributen van district twee: Cato Johnson en Lizzy Park!” zei terwijl hij in de camera’s keek. Toen de boete voorbij was werden we naar het gerechtsgebouw geleid waar onze familie en vrienden afscheid van ons konden nemen. Eerst kwam mijn moeder die helemaal door het dolle was, wat echt heel vreemd voor haar was. En daarna kwam Mary:”oh,Lizzy” zei ze toen ik de tranen niet langer kon houden en toen vielen we elkaar huilend in de armen. “je kunt dit wel”,stak ze me een hart onder de riem,” we hebben genoeg geoefend en je bent echt heel goed en bovendien weet niemand dat dus als je het geacteer ook nog ik het capitool volhoud staan ze in de spelen voor een complete verassing.” “bedankt Mary” zei ik. En toen werd ze door de vredebewakers weggehaald en bleef ik alleen achter.
Daar bleef ik nog een tijdje zitten toen ik er opeens aan dacht dat ik nog een districtaandenken nodig had. Dat was niet zo moeilijk,ik zou de bedelarmband meenemen die ik en Mary eens hadden gekocht op onze verjaardag, die op dezelfde dag was, en als er eens iets speciaals gebeurde hadden we er een bedeltje bijgehangen waardoor nu bijna heel de armband vol hing. Elk bedeltje stond voor een andere gebeurtenis, als ik dat meenam naar de hongerspelen had ik iets van onze vriendschap en kon ik mezelf eraan herinneren waarom ik dit deed.
Er zijn nog geen reacties.