Hoofdstuk 4: de boete

De volgende morgen werd ik door mijn moeder gewekt. ’Lizzy, opstaan en snel een beetje. Het is al acht uur!’, riep ze terwijl ze de gordijnen opentrok. Ik wilde me alweer omdraaien en m’n hoofd onder m’n kussen steken maar ze trok de dekens van me af. ‘oh,nee daar komt niets van in. Ga je aankleden en zorg ervoor dat het iets moois is, over minder dan twee uur zul je overal in het land op tv zijn!’,glunderde ze en met deze woorden verliet ze mijn kamer. Huh, waarover had ze het? Oh ja, vandaag was de dag van de boete. om precies negen uur zou heel district 2 op het grote plein staan en zouden onze twee tributen op nationale televisie zijn. Met andere woorden Cato en ik. Allezins dat dacht mijn moeder. Ik was er nog steeds niet uit wat ik moest doen. Misschien zou ik het weten na een lekker warme douche. Ik pakte wat kleren uit de kast en liep nog half slapend naar de badkamer. Ik liet het warme water mijn spieren ontspannen en waste mijn haar. Nadat ik was aangekleed liep ik naar beneden voor het ontbijt. “en hoe voel je je vandaag”, zei mijn moeder terwijl ze me een eitje voorschotelde. “fantastisch”, antwoorde ik sarcastisch, gelukkig had ze daar niets van door, ze was in een veel te goed humeur om het op te merken. Ik kreeg zelfs dat kleine eitje bijna niet binnen. Toen dan uiteindelijk toch wat had gegeten liep ik naar de zetel en pakte ik mijn boek. Maar ik zag de letters niet echt, ik probeerde nog steeds te beslissen wat ik zou doen. Net toen ik besloten dat ik op het allerlaatste moment wel zou handelen riep mijn moeder dat het tijd was om te gaan. We liepen samen naar het plein en daar aangekomen ging mijn moeder bij meneer en mevrouw Johnson staan en ik in het gedeelte waar alle twaalf- tot achttienjarige stonden. Ik zag Cato een eindje verderop staan tussen zijn vrienden. Ik liep naar Mary toe, ze leek helemaal niet zenuwachtig om getrokken te worden omdat er in ons district toch meestal vrijwilligers waren. Kitty Trinket, die trouwens de zus was van Effie Trinket, was diegene die de naamkaartjes trok en de tributen tips moest geven als ze op televisie kwamen. Ook dit jaar had ze weer haar gebruikelijke knalroze kleren aan. Naast haar op het podium zat de burgemeester van district 2 en naast hem de winnaar van vorig jaar Jack. Eigenlijk heette hij helemaal niet Jack maar zo noemde iedereen hem wel. Toen iedereen er was stond de burgemeester op en begon hij zijn jaarlijkse speech over de geschiedenis van Panem en hoe goed het capitool wel niet was en echt serieus sommige mensen hadden zelfs tranen in hun ogen. In tegenstelling tot de andere districten waren wij, of toch de meeste van ons, het met het capitool eens. Toen hij was uitgepraat ging hij terug zitten en stapte Kitty naar voor. “het is tijd om onze tributen te kiezen!” zei ze opgewekt en ze liep naar de bol van de jongens. Ze haalde er een papiertje uit en las de naam voor. Ik zag een jongen van een jaar of dertien aanstalten maken om naar het podium te lopen toen een stem luid en duidelijk zei:” ik bied me aan als tribuut!’ de jongen wou protesteren maar Cato wierp hem zo’n vernietigende blik toe dat hij meteen zijn mond hield. “heel goed!”ziep Kitty. Cato liep naar het podium toe, terwijl zijn vrienden joelden en heleboel meisjes gichelden over hoe moedig hij wel niet was. Nu moest ik echt moeite doen om mijn ontbijt binnen te houden. Kitty kondigde hem aan als tribuut en toen de camera’s zich terug op haar hadden gericht liep ze naar de bol met meisjesnamen. Dit was het moment waarop ik moest kiezen, mijn moeder die trots op me zou zijn en ik die zou sterven of voor de rest van mijn leven mijn moeders teleurgestelde blik moeten zien. Kitty liep terug naar het spreekgestoelte en las de naam voor: ‘Mary Read’