4.

Ik wandel door de gangen van het ziekenhuis. Het is hier wel een doolhof. Na een kwartier kom ik aan het kantoor van de dokter. Net op tijd voor mijn afspraak. Zijn secretaresse laat me binnen. De dokter geeft me een hand en ik neem plaats op een van de stoelen die er staan.
‘Ik zal maar ineens met de deur in huis vallen. Het gaat zeer slecht met uw moeder. We willen haar naar palliatieven brengen. Daar doen ze aan stervensbegeleiding. Dit is meestal ook de beste en de leukste oplossing voor de familie. We hebben daarvoor wel de goedkeuring van iemand nodig.’ Ik luister naar de woorden en voel hoe mijn keel dik en gezwollen word. Ik regel alles met de dokter en hij laat ze er meteen voor zorgen dat ze gaat worden verplaatst. Ik besluit om ondertussen een wandeling door de tuin van het ziekenhuis te maken. De frisse buitenlucht zal me vast goed doen. In de tuin is er een mooi meertje met verschillende bankjes ernaast. Ik zet me op een van de bankjes en kijk naar het water. Voor ik het besef rollen er dikke tranen langs mijn wangen. Sinds dat mama Jared en Scarlett had buiten gezet toen Scarlett op haar zestiende zwanger werd van Romy, ben ik heel lang kwaad op haar geweest. Zo snel ik kon ben ik alleen gaan wonen. Niet dat mama veel thuis was, want ofwel was ze werken en anders zat ze ergens drugs of geld te zoeken. Sinds ik alleen woon, heb ik haar nooit meer gezien. Maar ik wou haar nog wel zien voordat ze stierf. Nu had ik tenminste nog de kans om afscheid te nemen en dit allemaal af te sluiten. Ik veeg de tranen van mijn gezicht af en loop terug naar binnen.