1.

Een klein, slank meisje met lange blonde haren kijkt me met haar grote, groene ogen aan. Ik wil mijn ogen afwenden, maar de blik in haar ogen zorgt ervoor dat ik niet afwend van haar gezicht. Ze lacht niet en haar ogen staan vermoeid. Ik herken amper mezelf in het spiegelbeeld. Ik zucht en besluit om me beter te verzorgen, maar ik weet zelf goed genoeg dat het er toch niet van gaat komen. Het lijkt wel alsof ik eind de twintig ben in plaats van net twintig. Ik loop nog wat verder en duw dan de deur van de winkel open.
‘Dawn,’ schreeuwt Scarlett enthousiast als ik kom binnen gewandeld. Ik glimlach naar haar en geef haar een knuffel.
‘Hoe is het met mijn schoonzusje?’ vraagt ze terwijl we doorlopen naar het privégedeelte. Ik zet me neer terwijl ik iets mompel dat ik zelf niet versta. Scarlett begint enthousiast te vertellen over klanten uit de winkel. Mijn gedachten zijn er niet bij.
‘He, wat scheelt er meisje?’ onderbreekt ze ineens haar uitleg.
‘Niets, ik voel me gewoon niet zo lekker.’
Ze trekt haar wenkbrauwen op en ik besef dat ze me niet gelooft. Ze kijkt me lang en indringend aan.
‘Oké, …’ Net wanneer ik Scarlett wil uitleggen want er aan de hand is, komt Romy binnengesprongen. Romy is het dochtertje van Scarlett en mijn broer, Jared. Ze heeft van die goudblonde krulletjes die rond haar hoofd dansen als ze wandelt.
‘Tante D.’ Ze klimt op mijn schoot en ik sla mijn armen rond haar heen. Ze kan nog niet zo heel goed praten en ze heeft enorm veel moeite met Dawn uit te spreken.
‘Waar is je papa?’ vraagt Scarlett. Ik zie Jared al achter haar staan en glimlach als Scarlett schrikt als hij ineens zijn hand op haar schouder legt. Hij kust haar en geeft mij daarna een zoen op mijn wang.
‘Hey zusje.’begroet hij me. De bel van de winkel gaat. Scarlett en ik staan op dezelfde moment recht.
‘Ik ga wel, Scar. Jij hebt al een hele dag gewerkt.’ Ik loop de winkel in en glimlach naar een meisje van een jaar of negentien dat tussen de klerenrekken wandelt.
‘Kan ik ergens mee helpen of kijk je enkel rond?’ vraag ik zo vriendelijk mogelijk. Ze legt me uit dat ze een kleedje zoekt voor een feestje en dat ze ongeveer weet hoe het er uit zou moeten zien. Ik luister aandachtig en loop vastberaden naar een paar rekken waar ik meteen de juiste kleedjes vind. Het meisje is super gelukkig en gaat ze meteen passen. Ze komt steeds buiten en dan geef ik mijn mening. Ondertussen praten we over van alles.
‘Werk je hier?’ vraagt ze terwijl ze zich bekijkt in de spiegel.
‘Soms. Het is de winkel van mijn broer en zijn vrouw. Trouwens, ik ben Dawn.’
‘Ik ben Audrey. Een vriendin van me heeft me deze winkel aangeraden. Ik kende hem niet, maar het is echt een geweldige winkel.’ Audrey en ik praten nog een tijdje verder. Daarna besluit ze om een van de kleedjes die ze gepast heeft mee te nemen. Als we aan de kassa staan kijkt ze me heel lang aan.
‘Kan het zijn dat ik je van ergens ken?’ vraagt ze. Ik kijk naar haar gezicht en toen viel het me ook pas op. We hadden vroeger nog samen op dezelfde lagere school gezeten. Wij waren toen goede vriendinnen. We ging elk naar een ander middelbaar en we hebben niet zo veel contact gehouden. Er verschijnt een lach op mijn gezicht en ik merk dat Audrey het nu ook door heeft. Ze geeft me haar nummer en zegt dat ze nog wel eens belt om af te spreken. Als ze vertrekt, geef ik haar nog een knuffel en loop terug naar Scarlett en Jared. Ik spreek met Scarlett af dat ik morgen de winkel open. De winkel staat op naam van Scarlett en Jared, maar ze hebben mij aangenomen als vaste verkoopster. Ik hou van de winkel. Ik droomde vroeger ook altijd van een eigen winkel. Ik besluit om naar huis te gaan, snel iets te eten en te gaan slapen.