Flashback: Op jacht

Daar stond ik dan, achter een boom wachtend op mijn prooi. Hopend dat Robert de beer niet eerder zou pakken. Ik keek om het hoekje en stormde op de beer af. Helaas was Robert een seconde eerder. Hij had gewonnen.
‘Goed gedaan, schat. Je eerste vangst is meteen een enorme zwarte beer.’
Hij stond er een beetje bij te kijken alsof hij een misdaad had begaan.
‘Wat is er?’ vroeg ik hem bezorgt.
‘Ik heb een beer gedood.’
‘Ja, dat is goed. Nu heb je wat te eten.’
‘Maar, maar….’
‘Schat, het is goed. Wij mogen dieren doden om te eten als we maar van de mensen afblijven.’
‘Ook van die Volturi?’
‘Ja vooral van die Volturi. Drink maar.’ Ik gaf hem een goedkurend knikje.
‘Dank je.’
Robert begon meteen volop te drinken. Het was leuk om naar hem te kijken terwijl hij dat deed. Het genot dat in zijn ogen stond, was zo leuk om te zien.
Toen de beer op was leerde ik hem hoe je het dier het beste kon verstoppen.
‘Waarom moet dat dan?’
‘We mogen dan wel gewoon dieren eten maar moeten wel een beetje opletten dat het bos niet bezaaid raakt met dode dieren. Dat gaat wel opvallen.’
Hij knikte. ‘Ik snap het.’
Nadat we de beer op hadden geruimd, keek hij me smekend aan. Je hoefde niet gedachtes te kunnen lezen want zijn ogen zeiden genoeg. Hij wilde meer.

Na nog een beer en drie poema’s gedeeld te hebben werd het langzaam donker. We renden naar een open plek en gingen in het gras liggen. Kijkend naar de sterren en de maan lagen we daar heel de nacht, wachtend tot de zon weer opkwam.
Zo gingen de dagen voorbij. Altijd keken we naar de sterren als ze er waren en als we honger hadden gingen we jagen. Het was de beste tijd van mijn eeuwige leven. Alleen met hem, de man voor wie ik alles zou doen. Dat was wat ik altijd wilde. Maar jammer genoeg was dat niet voor eeuwig.